Bugün kütüphaneden KARDEŞİM adlı kitabı aldım ve içinden daha önce okuyan kişinin yazdığı bir not buldum "Merhaba bu yazıyı okuyan arkadaşım ilk önce kardeşin varmı ? bunu sormak istiyorum.İnşallah kardeşin vardır çünkü yazdıklarımı anlayamazsın...Benim bir tane kardeşim var ve ben onun ablasıyım onu o kadar cok seviyorumki anlatamam.Sadece kardeşimi herkesten cok sevdiğimi herkesin bilmesini istiyorum onun incinmesi canımı yakıyor o üzülünce cok üzülüyorum.O korkunca cesaretleniyorum cünkü benim korktuğumu anlarsa daha cok korkar.onu savunuyorum .onun düşüncelerini herkesin anlaması için çabalıyorum.Anlayacağın kardeşim için yaptığım ve yapacağım cok sey var.Bazen aşk ne diyorum karşı cinsime bu kadar bağlanıp ayrılınca üzülüyoruz ya ben üzülmüyorum..Benim bir tane aşkım var ve o hayata gözlerini açtığında ablasıyım ben..Abla olmayı seviyorum,kardeşimi seviyorum ve sende kardeşini sev...." benim için cok güzel bir yazıydı cok.........
Kardeşim ne kadar seversen sev,
iki kişilik kabir yok..!
Sev Kardeşim
Hayat güzeldir
Yaşamayı sev
Çirkinlikleri yok say
İnsanları....
Ağaçları...
Çiçekleri kuşları sev
Dürüstlüğü mertliği
Doğup büyüdüğün
Çocuklar isterlerse türlü sevimlilikler yapar, sevdirir kendilerini.
Yetişkinlerin ise BUNA VAKTİ YOK!
"İster sev ister sevme kardeşim keyfin bilir."
der.
Her fırsatta dile getirdik, sonra ‘söylemek’ yetmez ‘hissettir’ dediler. Onu da yaptık, hissettirdik be kardeşim. Biz sevdik, onlar sevildi. Gönülleri büyüdü, burunları kalktı.
Sonra ne mi oldu kardeşim?
Bir zamanlar ‘sensiz yaşayamam’ diyenler, ‘seni kırmak istemiyorum’ deyip gittiler.
