"Eskiden tutkulara sahiptin ve kötü biliyordun onları. Ama şimdi sadece erdemlerin var ve onlar senin tutkularından doğdu.
En nihayetinde tüm tutkuların erdeme dönüşecek, tüm şeytanların da meleklere. Kardeşim savaş ve çarpışma kötü müdür? Zorunlu bir kötülüktür bu, zorunludur erdemlerin arasındaki kıskançlık, güvensizlik ve iftira.
İnsan aşılması gereken bir şeydir. İşte bu yüzden erdemlerini sevmelisin çünkü sen erdemlerinde yok olacaksın."
Sayfa 26
"Yalnızlığa kaç kardeşim! Büyük insanların gürültüsünden, küçüklerinse iğnelerinden huzursuz olduğunu görüyorum. Orman da kaya da saygıyla susmayı bilir. Ulu bir ağaca dönüştür kendini, sessiz ve sakince dinler o, bir denizin üzerinde salınır durur. Dediğinde ısrarcı olanlara da özenme, çünkü sen bir hakikat sevdalısısın! Hakikat kendini hiçbir zaman dediğinde ısrarcı olanın kollarına bırakmaz.
Derin bir kuyunun idraki de yavaştır, o derinine neyin düştüğünü anlamak için çok uzun süre bekler.."
Hayatım boyunca gün yüzü görmedim diyorsun.
Biz bu dünyaya mutlu olmaya gelmedik ki biz bu dünyaya imtihan olmaya geldik.
Öyle olsa Allah resulü mutlu olurdu kardeşim.
Hüznünü sev..
“Yalnızlığına kaç kardeşim! Büyük insanların gürültüsünden, küçüklerinse iğnelerinden huzursuz olduğunu görüyorum. Orman da kaya da saygıyla susmayı bilir. Ulu bir ağaca dönüştür kendini, sessiz ve sakince dinler o, bir denizin üzerinde salınır durur. Dediğinde ısrarcı olanlara da özenme, çünkü sen hakikat sevdalısısın! Hakikat kendini hiçbir zaman dediğinde ısrarcı olanın kollarına bırakmaz.”
Sayfa 34 - Destek YayınlarıKitabı okudu
ezgin kılıç kardeşim sen de yanmışın be kardeşim...dost dediklerinden baba bildiğin insanlardan kardeş dediğin insanlardan velhasıl bende hayatıma değen kim varsa bir okadar da ben ezikliğini hissettim bu güven denen olayın...inandığım ne varsa hep ordan yaraladılar beni...ezgin kardeşimin sözleri’ni sizlen paylaşmak isterim buyurun istifade edelim inşallah...
der ki;
“Bizi en çok güvendiğimiz insanlar incitti. Çünkü onlar milyonlarca insanın içinden güvenmeyi seçtiklerimizdi, en çok inandıklarımız, en çok sevdiklerimizdi. Ve yine en iyi onlar öğretti. Hiçkimseye sonsuz güvenilmeyeceğini… Sağolsunlar…’
