Anasayfamda görmeyi sevdiğim bir kaç isim var. Şu uygulamaya girince onları görmesem tuhaf hissediyorum.
Hayatın yeniliklerine açık olmamak mı yoksa yaşamına çok bağlı olmak mı? Başka şehir demek yeni insanlar, yeni hayat, yeni düzen demek. Bunların hepsi beni çok korkutuyor. Sevdiğim insanlardan uzaklaşma fikri beni çok korkutuyor. Kimi zaman yalnızlıktan ağlamak üzere olduğum okulumdan ayrılma fikri -çok sevdiğim hocalarımdan ötürü- beni korkutuyor. İstemiyorum. Acaba bunlar sağlıksız bağlanma örnekleri mi normal şeyler mi?
AZADÎ
Küçük bir kuştum kafeste
Gelen azarladı giden azarladı
O kadar korkuttular ki
Şikayet bile etmeye korkuyor dum
Lakin bir gün kafesten kactım
Ve özgürdüm artık
Ve o cok sevdiğim ağaca gitim
Daldan dala uçar oynardım
Özrürlüğün tadını çıkarırdım
Benden o kadar
Bıktı ve yoruldularki
Sen yaramaz bir kuş sun dediler
En sevdiğim insanlar tarafından
Tekrar kafese gönderildim.
Ve o gün anladım Kafeste yaşamayan
Özgürlüğün ne olduğunu bilemez..
Vay GüLüm Vay...
Derde mi yanarsin, Sevdaya mi.
Neye yanarim, biLirmisin GüzeL Kiz.
Hani Beni görüpte, O suratini asisin varya.
He iste ona yanarim, Sanki suc bendeymis gibi.
Kendine GeL GüzeLim, Sen benim sevdigim.
Sen benim , Sen benim sevdaLim oLamazsin.
Cok degismissin be GüzeLim.
Hani bir söz vardir biLirmisin?
AgLamayi biLmeyen GözLer, Sevmeyide biLmezLer.
Ama ben seni haLen seviyorum be GüzeLim.
Buda demektirki ben haLen agLiyorum.
Dedim ya güzeL kiz, bende ki bu ask ne heves.
Nede üc, bes günLük.
Bendeki bu ask, bendeki bu ask,
Bu can bu bedenden cikincaya kadar GüzeLim.