Sevgi temelli kurulduğu zannedilen her ilişki aslında çıkar ve güvensizlik üzerinedir. Kaybetme korkusu,terk edilme kuruntusu sevginin önüne geçer. Kuruntu ve korkular bağımlılığı tetikler. Sen adına sevgi dersin belki ama tamamen obsesifliğin verdiği hislerle sevdiğini sandığı kişi her an yanı başında olsun ister,araya mesafe girdiğinde katlanamaz. Sen buna özlem dersin.
Aslında ilişkinin kalitesi hiç önemli değildir bu kişiler için. Tek amaç ilişkinin devam edebilmesi ve terk edilmemektir.
Aşk serbest bırakmaktır. Çoşkudur.
Birinin hayatını işgal etmek,onu yok saymak değildir.
Aşk paylaşmaktır,bir melodidir içini kıpır kıpır yapan. Korkmak, korku sonucu öfke ve şiddet göstermek değil.
Aşk incitmemek üzerine kurulur,toksik ilişkiler ise incinmemek.
Aşk özgürlüktür.Aşk kalbin işidir.Ama herkes zihnin peşinden gitmeyi seçiyor.Çünkü kalp yolu patikadan gider, manzaralarla kaplıdır ama tehlikeler barındır.
Bir de şöyle bakın korku kavramına, sevginin içinden: Hiç sevdiğini kaybetme, ayrı kalma korkusu taşımayan sevmiş oluyor mu? Sevdiğinin gönlünü kırmaktan korkmayanın nedir sevgisinin ölçeği? Bu şekilde kodlanmış, ilgi, sevgi, şefkat yüklü bir korku kavramı ne kadar da sempatik gözükmedi mi gözünüze? Bahsettiğimiz bu sıcak duyguların toplamını artık "korku" değil de "sevgi" diyesimiz geliyor.
Bu dünyadaki en büyük korkuymuş meğer sevdiğini kaybetme korkusu.....
" Her aşık sevdiğini kaybetme korkusu taşır. "
Sevme ihtimali taşıyan herkesten uzaklaştığımızı fark ettiğimde anladım: Kaybetme korkusu sevginin büyüsünü çevreliyor ve ona bir çıkış kapısı bırakmıyor. Nihayetinde kaybetme korkusu sevgisiz bir kısır döngü yaratıyor. Gül, Küçük Prens'e bir şeylerden şikâyet ederek onu yanında tutmaya çalışmak yerine baştan onu yanında istediğini, onu sevdiğini söyleseydi Küçük Prens onu bırakır mıydı?
