Kesinlikle tavsiye etmiyorum.Karamsarlığı süslü cümlelerle ifade edince edebiyat olacağını düşünen simsiyah bir kitap.Ardı ardına sıralanmış karanlık kelimelerden devasa aşılmaz zindan kuleleri olan ya da karanlık anlam derinlikleriyle dipsiz bir kuyuyu andıran insana boğuluyormuş hissi uyandıran cümleler silsilesi. Adı yaşamın ucuna yolculuk ama odaklandığı şey asla yaşam değil aksine ölüm…Çaresizlik,acı,mutsuzluk,yanlızlık,yılgınlık,yorgunluk,bıkkınlık hep ön planda.Elbette hayata pembe gözlüklerle bakmak büyük bir yanılgı olur,ellebette her zaman hayallerimiz çiçek açmıyor,elbette hayat denen serüven tonla zorluk ve engel içerir ama bardağın boş tarafına odaklanıp dolu tarafını gözardı etmek insana hiç bir şey kazandırmadığı gibi bir çok güzelliğide ıskalamasına sebep olur.Yağmur ne kadar şiddetli yağarsa yağsın önünde sonunda o bulutlar dağılır ve masmavi bir gökyüzü açılır.Hemde bu rengarenk bir gökkuşağı ile müjdelenir mavilikler açılmadan hemen önce.Yağmurlara katalanmaya değer bu güzellikler…Kişisel olarak melankoliyi de hüznü de yeri gelince ve dozunca seven biri olarak bu derece karamsar bu derece umutsuz ve ağır arabesk buhranlarını hiç sevmiyorum.İnsan ömrü böyle şeylerle ziyan edilecek kadar uzun değil ve hayatta her ne kadar zorluklar ve yokluklar içersede sımsıcak bir gülüşe tutunmaya sarılmaya değemeyecek kadar kötü değil.Hayat yaşamaya değer güzelliklerle dolu,ölüm asla özlem duyulacak bir şey değil.Asla yalnız değiliz sevdiklerimiz sevenlerimiz var.Gözlerindeki ışığa sarıldığın bir kalp bulmuşsa hele insan ne olursa olsun hiç bir zaman karanlıkta kalmayacak demektir.Işığınız eksik olmasın
