Kime bu bitmez dedik de bitmedi, gitmez dedik de gitmedi?Kime, neye bağlandıysak bir gün son bulmadı mı? Hangi sevgi, hangi aşk, hangi başarı, hangi iş sonuna kadar devam etti ki? Bitmedi mi, bitti...
Birine bağlanırsın, mutluluk kaynağın olur.Her şeyini ona göre düzenlersin.Çünkü mutlu olsun.Mutlu olsun ki gülüşüyle sende mutlu olasın.Artık nefesin olur, onla nefes alırsın.
Ve gün gelir gider; ya bir terk edişle ya da ölümle..Nefes alamaz olursun.Her şey boş gelir.Sadece onla mutlu olduğunu, dünyanın onla döndüğünü düşünürsün.Her yaptığın bir şeylerde aklına gelir, gülerken aklına gelir hüzün çöker yüzüne.Üzülürsün, ağlarsın günlerce ama ne fayda..Zaman geçtikçe kabullenirsin, alışırsın yokluğuna..Ama hep içindedir o, alışsan bile.
Artık gündüzleri gelmez pek aklına ama akşam olup da yalnız kalınca kalbine ağırlık çöker, gözlerin de su dolar..Haykırmak, içindekilerini atmak istersin.Kalbini rahatlatmak.Huzurla uyanmak istersin..
Gün gelir, bu hislerde azalır.Sadece hüznü kalır.Bir ateşten sonra kalan köz gibi.Her rüzgar estiğinde tutuşacak gibi olur ama sonu bellidir.Sadece kalbi yakar sonra tekrar köz olur.Tekrar rüzgar, tekrar köz...Döngü devam eder, durur.