Polisten dayak yeyip teröristte olabilirsin namuslu bir polis olup işte böyle polis olunur diyerek vatanına hizmette edebilirsin. Aile içi psikolojik, fiziksel şiddet görüp çocuğuna ve başka çocuklara aynısınıda yaşatabilirsin, başka çocuklar aynı şeyi yaşamasın diye elinden gelen herşeyide yapabilirsin. Öğretmen şiddetine maruz kalıp okuldanda soğuyabilirsin, eğitime dört elle sarılıp koltuğu bunlara bırakmayacağım kafasındada olabilirsin. Sevgilinden, eşinden büyük darbeler yeyip sende başkalarına aynı şeyi yaşatadabilirsin, ne olursun olsun aşktan vazgeçmeyen birisi olup sonunda mutlu olan sende olabilirsin. İş yerinde mobinge maruz kalıp yeni gelenlere sende aynı korkuyu yaşatabilirsin, herkesden bir adım öne geçip manevi bir önderde olabilirsin.
Hayatta hep bu iki seçim var.Kötülük bir cümle olsa "banada aynısını yaptılar" olurdu. Ben şiddet zincirinin halkası olan kimsenin mutlu olduğunu görmedim.Herkesi anlıyorum ama inanın her insan zor yollardan geçerek büyüyor yaralar yara açmakla iyileşmez... Hırs ve öfke yarayı diri tutar, sevgi ve şefkat en kötü yaraları dahi sarar. Hepimizin ihtiyacı olanda bu değil mi?