" Sevgi bir etkinliktir; edilgen bir olay değildir. Bir şeyin içinde olmaktır, bir şeye kapılmak değildir. Sevginin etkin özelliği, en genel biçimde şöyle tanımlanabilir: Sevgi vermektir,almak değildir" diye bahseder Erich from sevgiden. Ayrıca sevgi sorumluluk, inanç, etkinlik, saygı, hoşgörüye, yaratıcılığa dayanır diye ekliyor. Veren kişi alandan üstündür sevgide. Kendini sevemeyen bir kişi başkasını sevemez, kendine inanmayan kişi başkasına inanamaz. Önce ben kendimi tamamlamalıyım sonra biz olmalıyız. "Sevgi, iki insanın birbirlerine varlıklarının özünden bağlanması, dolayısıyla herbirinin de kendisini varlığının özünden tanıması durumunda doğabilir ancak." Kendilerini buldukları için bir olurlar.
Ve sevgi narsist değil nesnel bir tutumla beslenebilir. Kendi görmek istedikleriyle değil gerçeği olduğu gibi yansıtarak kendini kandırmaktan kurtulmuş olur.
Asıl mesele ise çağımız tüketen toplumunda sevgiyi gerçekten yaşayan kimlerdir? Kimler sevgiyi yaşadığını sanıyor?
Günümüzde içi boşaltılan sevgi kavramı üzerine çok derinlemesine bir inceleme yapılmış. Sevginin bir sanat olduğu ve emek, bilgi, saygı, hoşgörüyle birlikte öğrenilen bir duygu olduğunu belirtmiş, nasıl ki bir kuyumcu işini öğrenmek için emek harcıyor ve işini öğreniyorsa sevgi de öyle bir duygudur. Sevginin bir başka yönü ise sevgi öncelikle vermektir, almak değil. Rahat bir kafayla ve anlayarak okunduğunda yararlı olacaktır. Lakin bu sanatın istediğiniz kadar ustası olun, karşınızda bu sanatı icra edebileceğiniz bir hammadde (sevgili) bulabileceğinizi sanmıyorum. Kitabın en güzel mesajı narsistliği bırakın mesajı. Severken kendinizi değil karşınızdakini düşünün.