Ben imkansız aşklar için yaratılmışım. Ne kavuşmayı bilirim, ne unutmayı.. Kitabın her bir cümlesine kafamda sevgili Erol Evginin o buğulu sesi ile seslendirdiği bu şarkı eşlik etti. Çünkü tam da bu sözlere uygun bir kavuşamayan bir çifti okuyoruz kitapta. Değirmencinin oğlu Johannes ve aristokrat bir aileye mensup Victoria... 14 yaşından beri birbirlerine sevdalı bu iki ruh bir türlü dillerinden ve gerçeklerden sebep bir araya gelemezler. Aşkı kalbine, ömrüne sığmayan Johannes daha fazla dayanamaz ve yaşadığı şehri terk eder. Ama bu aşk o kadar büyüktür ki, derin duyguları ruhunu ele geçirir ve Johannes'ın şair hatta yazar eder. Hislerinin kaleme akışı ise anlatılmaz bir tat içerir...
Bir masal okudum sanki. Her an bir bekleyiş, duygu yoğunluğu, bir parça umut, çokça hüzün ve bir o kadarda aşk. Bende bu aşkın şahidiyim artık. Onlarla yaşadım, gördüm.Yazar anlatmak istediği tüm duyguları bire bir hissettirdi bana diyebilirim.Kitabı elime aldığımda inanın beklediğim bu değildi. Yer yer gözyaşlarımı tutamadığımı ve deli gibi sonunu değiştirmek istediğimi de itiraf etmiş olayım. Gerçekçi ama bir okadar da acı. Sanırım kitabın her bir kelamı mihenk taşı gibiydi. Neresini değişsem eğreti duracaktı biliyorum. Yazar kesinlikle artık favorilerimden biri diyebilirim. Elimde bolca altı çizili satır,hüzün ve gözyaşı var. Uzun süre bu hislerle kalacak gibiyim. Daha ne diyeyim dostlarım bu şahane kitabı okuyup, okutturun.
