“Hasretin yüreğimin sadık bir bekçisidir Sevgili," diyordu Yavuz. "Hep yanımda, gözümün önündesin. Sen o mahzun yüzünle aklımın mührüsün!"
"Sen bir yarasın içimde, kanayan, acı veren ve hiç iyileşmeyen," diye yazıyordu ona Nilüfer.
Yavuz ~ Nilüfer
“Hava ağır, geçip giden günler karanlık."
Yavuz
“Beklenmedik bir anda yalnız kalabilirsin ciğerim,"
Yavuz
Reader Follow Recommendations
“Benim boynuma ip bağlama," dedi sertçe. "Benim için süslü eyerler, gemler düşünme! Ben sonsuz bir arazide ardından kurşun yetişmeyen, özgürce koşan bir at olmayı istiyorum. Bırak da başıma buyruk, şaşırmadan, dilediğimce gideyim!"
Sanat bir tutku, delice heyecan ve bilinçli yaratmaydı. Toplumun kalıplaşmış resmi anlayışlarına, alışılmış geleneksel tanımlarına meydan okumaydı. Onun sineması bundan böyle kökünü hayattan, gücünü ve etkinliğini ise hayata hesap sormaktan, meydan okumaktan alacaktı.
“Bazen seni istemeden kırıyorsam bu senin dünyayı gerçekçi yönleriyle kavraman içindir. Eleştirilere dayanıklı olmalısın. Sen de beni eleştirmelisin. Biz birbirimizin aynası olmalıyız Sevgili.”
Yavuz
“Yoksullar ve zenginler vardı. Çok topraklı ve hiç topraksızlar vardı. Herkes eşit deniyordu ama değildi.”
“Benim şimdiye kadar hiç huzurum, huzurlu yazlarım olmadı Sevgili. Ama seninle olacak, biliyorum.”
“Gökyüzü, yıldızlar öyle büyük ve erişilmez görünürdü ki gözüme, ürperir, kendi varlığımın önemsizliğini hissederek ürkerdim.”
Yavuz
“..Buralarda hayat yalın, dengeli bir ırmak gibi akıyor sanki. Bizim hayatlarımız daha sahte. Daha yapmacık. Oysa bu insanlar doğaya, huzura inanıyorlar."
Nilüfer
“İşte mutluluk budur Sevgili, küçücük bir kaçamaktır. Küçük bir dokunuş, bakış, gülüştür."
Tutkudan öte bir keder, bir kopuş acısı ve aynı zamanda engellenmez bir kaçış arzusu vardı içinde.
Nilüfer
Mutsuzluk mevsimiydi onun için. Mutsuzluğu deniyordu. Kendini kaybolmuş, boşlukta hissediyor, içinden bir yerlere kapanıp bar bar bağırmak geliyordu.
Nilüfer
“Benim ülkemde mutluluk henüz çiçek açmamış bir ağaçtır. Tohumu toprağa düşmemiştir bile.”
Yavuz