Anneniz tarafından beğenilmemek, sevilmemek, sürekli aşağılanmak bir süreden sonra güveninizi kırıyordu.
Sayfa 92 - Eftelya atalarKitabı okuyor
Sevilmemek...
Küçücük, minnacık bir ayrıntı bile değildi kentte. Yoktu. Varolamamanın acısı, çaresizliği, damla damla öfkeye dönüşmüştü. İlk başlarda bir tek gülümsemenin yokedebileceği kadar güçsüz, köksüz ve yapay olan bu öfke, o tek gülümsemenin olmaması yüzünden gittikçe büyüyüp güçlenmişti.
Bir çocuğun kapılabilecegi en müthiş korku, sevilmemek korkusudur, reddedilmek, cehennem korkusudur. Sanırım, dünyada herkes, reddedilmeyi çok az tatmıştır. Reddedilmek, öfke doğurur. Öfke öç alma duygusunu, öç alma da suçu getirir işte, insanlığın öyküsü budur. Bence, reddedilmek olmasaydı insan bu durumda olmazdı.
Sevdikleri tarafından yeterince sevilmemek, insanı sahiden de zor sevilir biri kılıyor bazen.
Sayfa 117Kitabı okudu
Galiba asıl korkumuz sevmek değil! Onun arkasına gizlediğimiz sevilmemek korkusu!
Bir gün bir dost sohbetinde kimsenin senin kadar sevilmediğini anlayacaksın ve artık sevilmemek senin azabın olacak
Bir çocuğun en büyük korkusu sevilmemek, en çok korktuğu cehennem reddedilmektir.
"Sevip de sevilmemek kadar korkunç bir şey olmadığını unutmayınız.!"
Sayfa 164 - Pavel petroviçKitabı okudu
