Modern Klasikler'in en merak ettiğim kitaplarından biriydi #otomatikportakal. Muhteşem bir distopya okudum! Şiddetin ve suçun en aymaz halini en rahatsız edici şekilde sunmuş yazar. 15 yaşındaki çete lideri Alex ve arkadaşlarının gerçekleştirdiği eylemleri detaylarıyla okurken içinizde oluşan kusma isteğine kayıtsız kalabilmenizi dilerim.

Suç/ ceza / topluma kazandırılma üçgeninde gerçekleşen deneysel tedavi süreci kitapta ilgimi en çok çeken bölüm oldu. Ne desem spoiler olacak gibi hissediyorum, o yüzden çok da anlatmak istemiyorum. En iyisi okumanızı dilerim.

Son bir şey daha var ki; kitabın başında alışırım zannettiğim sokak jargonuna ve argo anlatıma, kitabın son sayfasına geldiğimde hâlâ alışamamış olduğumu görmek son derece mutlu etti beni kendi adıma. Ziyadesiyle rahatsız edici bir dili var kitabın, ancak aksi olsaydı bu hikayede asla aynı etkiyi yaratamazdı diye düşünüyorum. Yani yerinde! Yani olması gereken! Şahaneydi!

Livaneli'den müthiş bir tarihi kurgu: Serenad. Almanya'da profesör olan Maximilian Wagner ve Nazi zulmünden kaçırıp Türkiye'ye getirmek istediği Yahudi eşi Nadia'nın ekseninde, bir insanlık utancının izlerini tarihin tozlu sayfalarından günyüzüne çıkarmaya çalışan Maya Duran'ın hikayesi. Onlarla birlikte Struma faciasının ve orada katledilen yüzlercesinin...

Ağlayarak okudum. Insan olmak erdemi üzerine uzun düşüncelere dalarak... Bazı sayfalardan sonra kitabı kapatıp kalbime sızan acıyı hissederek... Serenad'ı dalga sesine karışmış halde kulaklarımda duyarak... Livaneli'den epey eser okumuş olmama rağmen sanırım Serenad kadar yüreğime dokunan bir başka hikaye olmamıştı. Bir kez daha hayran kaldım edebi yönüne ve kurgu gücüne. Livaneli'den tek bir kitap okuyacak olsanız gözünüz kapalı Serenad'ı seçin derim. "Çünkü yalnızca hikayesi anlatılan insanlar var oluyordu"..

Kaybolduğunu ilk nasıl farkeder insan? Tanıdık mekanlardan, seslerden, yüzlerden, resimlerden uzaklaşınca mı? Adım adım yürüdüğü sokaklar, caddeler, meydanlar ansızın yabancılaşınca mı?
.
Peki ya kendi içinde kaybolmak?
.
Tarık Tufan bu kitabında insanlığın ortak hikayesi, herkesin hayatının en az bir döneminde mutlaka karşılaştığı, tanıştığı kaybolmak sorunsalıyla ilgili müthiş bir hikaye anlatıyor bize. Iyi bir anlatıcı olabilmenin bütün incelikleriyle yarattığı karakterlere can veriyor, nefes veriyor, ruh veriyor. Son kitap Düşerken'den sonra böyle bir hikaye bekliyorduk aslında, çünkü düşüşten sonra bir kayboluş süreci vardır her insanın hayatında. Kayboluş, arayış, yüzleşme, ayrılış, kopuş... Her biri bir uyanış ve aydınlanma eşiği olacaktır eğer içsesinizi duyarsanız ve izin verirseniz ruhunuza yeni bir doğum için. Kaybolduysanız bulmaya yakınsınızdır çünkü.
✏
"Çünkü herkes hayatının bir yerinde kaybolur."

#görbeni
#ikidevrinhikayesi
@azrakohen
En uzun okuma yolculuklarımdan biri oldu Gör Beni. Bunda yazarın yazım tarzının çok büyük rol oynadığını söyleyebilirim. Azra Kohen kitaplarını okurken keskin bir realiteyle sarmalanıyorsunuz. Maddeyi sıyırıp etinizden, kemiğinizden; varoluşun katmanlarına iniyorsunuz adım adım. Ta ki çekirdeğe, yani öze ulaşıncaya değin. Yarattığı gerçeklik ortamını desteklediği karakterleriyle kurduğunuz bağ, sizin de yol haritanızı belirleyen, yolunuzu aydınlatan simgesel bir yol arkadaşlığına dönüşüyor. Çünkü birlikte yolda olmak değerli her zaman. Birlikte, yolda ve anda.

Kohen bu kitabında yaşlı ve yorgun Osmanlı'nın hayata vedasıyla, genç Cumhuriyet'in doğumu arasında geçen sancılı sefere davet ediyor okuru. Kronoloji gözetmeden kurguladığı hikayelerin alt katmanlarında bilgiyi de damıtıyor içinize damla damla. Şayet meraklı bir okur iseniz salt bilgiye gözü kapalı inanmak yerine, araştırmanızı da tavsiye ediyor verdiği kaynaklarla. Yazarın 5 kitabını da okumuş biri olarak biliyorum ki Azra Kohen yüreği avucunda yazan bir yazar. Cesaretini ve ilhamını seviyorum. Nakar'ı dört gözle bekleyenlerdenim.