Yağız Delikanlı
Bin kere kilide vurmuştu yaralı kalbini,
Bir rüzgârın minik esintisi kırdı geçti kilitleri.
“Derdim yok, tasasızım yürek bahçelerinde,” diyor ya;
Yalan!
Ben duyarım her gece gönlünün feryatlarını.
Duvarlarının penceresizliğine konar şimdi kuş cıvıltıları,
Kovalar kargalar, yürek bahçelerindeki korkulukları.
Bir kıyamet başlar her akşam yeniden,
Her sabah yeniden doğar kendi yüreğinden, yağız bir delikanlı.
Ne vakit otursa Yalnızlar Köşkü’nde,
Bir derin iç çeker, yüreğindekini beslercesine.
Abdestini alır, kırk rekât namazını kılar Tanrı önünde,
Tövbe eder aşka.
Kulu bu denli sevmek, şirktir çünkü Tanrı katında.
Fakat… Fakat tövbe tutmaz aşkın kudreti.
Olimpos yıkılır da, düşmez âşığın saçının tek teli.
Kucaklar yüreğinden akan seli, taşır dağların ardına.
Oturur yine yalnızlığının baş ucuna, verir yüreğini esen rüzgâra.
“Sevmenin böylesi ne ağır yük,” desen de sabahtan akşama;
Sev delikanlım, sevmekten başka ne işin kaldı ki dünyada?
SEVMENiN BÖYLESi
Keşke suları çağırmasaydım ellerime
Yağmur olup yağmayı bilmeseydim
Sel olup akmayı öğrenmeseydim
Keşke o sonsuz acılar
Hep acı olarak kalsaydı bende
Acılardan sevinçleri süzmeseydim
Ne olurdu seni böyle çok boyutlu
Böyle gizemsiz görmeseydim
Ve sulardan öte sular içinde
Doğanın diliyle sevmeseydim
Kanayan yaralar kapansaydı birer birer
Bu mutluluk çilesini çekmeseydim
Birine ne kadar cok deger verırsin onu en saf ve samımı duygularınla seversen ona sevmenın ve sevılmenın ne demek oldugunu hissettirsen ve bu birlikte geçirdiğiniz zaman diliminde hep övgülerle
Bilinmeyen Bir Kadının MektubuStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022248,6bin okunma