Az önce evden çıktım bakkala gidiyordum, sigara almak için elimi cebime attım.
Beş on adım atmadım ki dokuz on yaşında bir kız çocuğu abi abi diye seslenerek peşimden koşuyordu. Durdum. Elinde on lira, abi paranı düşürdün dedi.
Bi an durdum öyle, içimden o para senin nasibin deyip ona vermek geçti. Sonra teşekkür edip öpesim geldi. İkisini de yapmaktan korktum.
Bizi öyle bir hale getirdiler ki içimizden geldiği gibi iyiliğe cevap da veremez olduk.
Parayı almasan, sana bunu kim verdi diye hesap soracak birileri.
Saçını okşayıp teşekkür etsen sen neden dokundun diyecekler.
Haklılar tabi, hem de sonuna kadar... Sadece teşekkür ederim canım dedim ve devam ettim.
Bizim çocukluğumuzda tanımadığımız amcalar mahalleden geçerken çocuklar önümü keser diye sakız, şeker doldururdu ceplerine.
O güzel amcaların yerini kötü insanlar aldı...
O yeni gelen kötü insanlar yüzünden tanımadığımız bir çocuğun saçını okşamaya korkar olduk.
Maşallah demeye bile korkar olduk. Sevmeye korkar olduk, iyilik yapmaya, yapılan iyiliğe gönülden teşekkür etmeye korkar olduk...
Allah ıslah etsin hepsini...
Ezgin Kılıç