Bunu burada, kesin bir amaçla söylüyorum, çünkü zavallı yazgımın dolaşık çizgileri arasında bize yol gösterebilecek olan tek ipucu budur. Görüp geçirdiklerimden biliyorum ki, alışılmış "âşık" tiplemesi her zaman doğru değildir. Benim hakkımdaki çıplak gerçek şudur ki Estella'yı yetişkin bir erkek olarak sevmemin tek nedeni ona karşı koyamamamdır. Daha başlangıçtan belirtmek istiyorum: Her zaman değilse bile çoğu zaman biliyordum ki onu sevmem delilikti, umutsuzluktu, mutsuzluktu, aklın, mantığın, iç rahatının, dirliğin tümüyle dışında bir şeydi. Onu sevmenin yıkım olduğunu biliyordum, gene de ilk baştan söyleyeyim, bunu bilmek sevgimi zerrece azaltmıyordu. Onun kusursuz bir melek olduğuna yürekten inansam, duygularımı ancak bu kadar başıboş bırakabilirdim…