Ruh, direnmesine rağmen, sürekli ayartıldığı için yaşar. Her şey, bir şeye karşı koyduğu için yaşar.
İçimde gördüğüm aydınlığa kavuştukça, gördüğüm belirsizleşiyor.
Hayattan zevk almayı amaçlıyorum.
bu ateşi sürdürmek için bedenimi, ruhumu yavaş yavaş yakmak zorunda kalsam bile...
Gelecek için çalışmak, dedim kendi kendime, iyi bir şey; başkalarının özgürlüğü için çalışmak adil. Ama... peki ya ben? Benim de bir önemim yok mu?
“Peki kendinizi nasıl hissediyorsunuz?”
“Yorgun, her şeyden önce yorgun. Yıldızlardan ve yasalardan yorgun"
İnsanları bozarım, doğrudur. Çünkü hayal ettiririm.
Pessoa gibi...
"İnsanları, doğdukları anda toplumsal bakımdan eşitsiz kılan adaletsizliğe isyan eden biri... "
Bi' tozlu aynana bak...
"Hiç zeki olmamasına rağmen zeki olduğunu sanan, iyi biri değilken kendini iyi sanan, yakışıklı değilken yakışıklı sanan bir yığın insan var."
Evrenden bıktığımı size itiraf edeyim. Tanrı da benim kadar bıktı; nasıl üstümüze kaldığını bilmediğimiz bu aşkın sorumluluklardan bizi kurtaracak bir uykuya seve seve yatardık.