Hayat her şeydir, ölüm de her şeydir. Yaşamla ölüm arasında sonsuz bir bilinmezlik vardır.
İşler hiçbir zaman düşüncedeki kadar kolay olmaz ama asla düşüncedeki kadar zor da olmaz.
Kendi hatalarını kabul etmek aslında bir tür yapıcı eleştiridir ama bunu anlayan hiç kimse yok!
Bürokratların parası var mı?"
"Var. İmparator hazretleri veriyor."
"Hiç kimse ekip biçmiyor, çalışmıyor, üretmiyor, imparator parayı nereden buluyor?"
"Tarihi eserleri satar, toprak satar, siz yabancılar bizim ulusal hazinelerimizi ve topraklarımızı satın almaya bayılıyorsunuz o yüzden para konusunda kaygımız yok."
Karamsarlardan da öğrenilecek şeyler vardır: bir kişi ancak etraflıca düşündükten sonra karamsar olur. Belki düşünceleri kusurludur, cesareti yoktur ama kesinlikle kafası çalışır.
Eğitimle uğraşanlar toplumun karanlığından şikâyet ediyorlar ama toplumu aydınlatma sorumluluklarını unutmuşlar. Bu karanlıkta onların karakterlerinin kapkaranlık gökyüzündeki yıldızlar gibi aydınlık olması gerektiğini unutmuşlarsa bu toplumun bir umudu olabilir mi! Çok uçta ve idealist olduğumu biliyorum. Ama eğitimle uğraşanların da biraz idealist olması gerekmez mi? Hükümetin ve toplumun da onlara hiç destek olmadığını biliyorum ama en az hükümettekiler ve toplum kadar kötü olanlara kim destek olmak ister ki?
Öğretmenleri öldürenleri gördün mü? Bu seni şaşırtmamalı. Bu karakter eğitiminin olmamasının doğal sonucu.