Kitap bir limandı benim için. Kitaplarda yaşadım. Ve kitaplardaki insanları sokaktakilerden daha çok sevdim.
-Cemil Meriç-
Kahvem , kitabım, kedi, papatya ve gökyüzü...
Herhangi bir yalnızlıktan değil, insanın içinde çöl rüzgarı gibi uğuldayan yalnızlıktan söz ediyorum. Yalnızca sevdiklerimi değil, kendimi de yitirmiştim.Onlarla birlikteyken olduğum insan artık yoktu.
Artık hiçbir şey hissetmiyordum. Hiçbir şey hissetmemeye başladığında acıya dair adeta özlem duymaya başladım; acı çektiğinizde, en azından yaşadığınızı anlıyordunuz. Mücadele etmeyi zorla hayatım ve gürültünün içine dalmayı denedim. Yeni müzikhollerden birkaçına tek başıma gittim, her seferinde en öne yakın bir yerde, gürültülü ve kahkahaların ortasında oturdum,güle oynaya şarkılar şarkılara eşlik ettim, Salonu dolduran Neşe'yi biraz olsun hissetmeye çalıştım. Ama olmuyordu