Benim hayatımda güzel hiçbir şey olamaz. Ve sen bütün bunların arasında gerçek olamayacak kadar güzel olansın.
Zenginler olanakları kısıtlı çocuklar için para toplarken garip bir buruklukla onları takip ediyordum, bu paralar hangi olanakları kısıtlı çocuklara gidiyordu? Benim yaşadığım yerde sürünen kimseye el uzatılmadığı aşikârdı. Kim yeterince fakir sayılıyordu? Yeterince fakir olmak için ne gerekiyordu?
“Dünya üzerinde kimse, ama kimse sana karşılıksız bir şey vermeyecek. Ve herkes verdiği şey için sen den daha fazlasını isteyecek. ”
Bir an kendimizi bıraksak etrafımızı saran trajedilerin içinde boğulup gidebilirdik. Büyük acılar bizim gibi insanları seviyordu. Yine de buradaydık işte, hayatta ve ayakta.
Beni sevmene ihtiyacım var, gün ışığı gibi.
İncinen yerlerime süreceğim merhemi asıl incinme sebebimde arıyordum.