IV
Gözlerin boşluğa akan bir ırmak değil
Gözlerin sadece ölmek, yaşamak değil
Gözlerin tükeniş doruklarında
Bulunmayanları aramak değil
Gözlerine aşina olduğum günden beri
Ben artık geceye sesleniyorum
Mevsimler sararıyor yurdumda
Dağlar devrik, ovalar dik
Gene de mağrur ve dimdik
Yürüyorum; mezarım oluyorsun ansızın
Nerdesin
Geceleyin bir ses böler uykumu,
İçim ürpermeyle dolar: - Nerdesin?
Arıyorum yıllar var ki, ben onu,
Aşıkıyım beni çağıran bu sesin.
Gün olur sürüyüp beni derbeder,
Bu ses rüzgarlara karışır gider.
Gün olur peşimden yürür beraber,
Ansızın haykırır bana: -Nerdesin?
Bütün sevgileri atıp içimden,
Varlığımı yalnız ona verdim ben.
Elverir ki bir gün bana derinden,
Ta derinden bir gün bana ''Gel'' desin.
Ahmet Kutsi Tecer
Bir gün rastgele yürürken
Istanbul'un her hangi bir sokağında
Tenim güneş altında erirken
Tüm bedenler bir sokağa aktığında
Öyle kalabalıklar için de
Yalnızlağımla rastlasam sana...
Uzun bir yolu yürürken yalnız
Denize bir kulaç atmışım, maviliğe
Yüzünde hüznümün yüzü bir yüz
Diyorum ki öyle yakınım sensizliğe
Öyle bir zaman içinde
Öyle ansızın rastlasam sana...
Gezdiğin yerleri, gözünden her an
Görmek efkâr verir, zor fasıl
Ne mavi ne ağaç... nedir derman
Nerde bulurum senin yalnızlığını asıl
Öyle bir mekan içinde
Öyle zamansız rastlasam sana...
Bir insan en çok nereyi sevse
Yalnızlığı da oraya aittir....
Öyle bir gaib tabut içinde
Öyle günahsız rastlasam sana
Yalnızım adı geçen bu yokluk yazgı selinde
Ansızın tek bir şarkı dolanır etrafında söyle
Vazgeçmek artık dilimde düşmeyen tek kelime
Kaybeder tek bir cümle yazsan anında kalbinde
Tepemde ki güneş aydınlatmıyor yeterince etrafı
Soldu bütün aydınlık kalmadı bir heyecanı
Hırçınlaşır ışık görmeyen bütün dokuları
Alıştım bu karanlıkta tek başına yaşamayı
Beyaz bir buluttan bir gün ansızın
Bir karanfil düştü parmaklarıma
Bir adam, çok sevdiği bir kadına şiirler yazıyordu.
Sonra kadın ansızın onu terk etti.
Adam, kadının ardından şiirler yazmaya devam etti.
Daha çok yazdı. Ve günün birinde çok ünlü bir şair oldu. Yıllar sonra kadının yaşadığı kente gitti ve büyük bir şiir dinletisi sundu.
Dinleti bittiğinde kadın kolunda kocası ile çıkışa geldi ve adama ''merhaba'' dedi.
Adam ona sıradan bir insana bakar gibi baktı. Kadın, ''beni tanıdın mı? '' dedi.
Adam, ''hayır tanıyamadım'' dedi.
''Nasıl tanımazsın! Uğruna şiirler yazdığın kadınım ben, seni şair yapan kadın ''dedi kadın.
Adam kadına baktı ve şöyle dedi:
''Keramet sende olsaydı, kolundaki adam da şair olurdu..."
Pablo Neruda
İzmir'de yaşayanlar alışkın bu sıralar :')
Böylece bir sahne daha: güneşler, alışmak ve biz
Sanki bir tramvaya bindik, az sonra ineceğiz
Aksilik bu ya, diyelim ansızın bozuldu tramvay
İndik, ve yeniden beklemeye koyulduk hepimiz
Sayfa 177 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okuyor
Bir adam, çok sevdiği bir kadına şiirler yazıyordu.
Sonra kadın ansızın onu terk etti.
Adam, kadının ardından şiirler yazmaya devam etti.
Daha çok yazdı. Ve günün birinde çok ünlü bir şair oldu. Yıllar sonra kadının yaşadığı kente gitti ve büyük bir şiir dinletisi sundu.
Dinleti bittiğinde kadın kolunda kocası ile çıkışa geldi ve adama ''merhaba'' dedi.
Adam ona sıradan bir insana bakar gibi baktı. Kadın, ''beni tanıdın mı? '' dedi.
Adam, ''hayır tanıyamadım'' dedi.
''Nasıl tanımazsın! Uğruna şiirler yazdığın kadınım ben, seni şair yapan kadın ''dedi kadın.
Adam kadına baktı ve şöyle dedi:
''Keramet sende olsaydı, kolundaki adam da şair olurdu..."
Pablo Neruda
Aşk İki Kişiliktir
Değişir yönü rüzgârın
Solar ansızın yapraklar;
Şaşırır yolunu denizde gemi
Boşuna bir liman arar;
Gülüşü bir yabancının
Çalmıştır senden sevdiğini;
İçinde biriken zehir
Sadece kendini öldürecektir;