Kavgası olan ölmez, demişti ölen adam. Onun kavgası ölümleydi. Ya benim kavgam?
Sayfa 95Kitabı okudu
İnsan doğanın bir parçası olduğu kadar onun katilidir de.
Sayfa 89Kitabı okudu
Deli oluyorum: Oturanlara, boyun bükenlere, yakaranlara, ağlayanlara, sızlananlara, savaşmayı bırak sevişmeye bak diyenlere, günübirlik yaşayanlara, zamanını boş şeylerle tüketenlere, ha babam de babam doğuranlara, yiyip içip sıçanlara, bir çivi bile çakmadan, çakılmış çivilerden yararlanıp sarmaşıklar gibi sarılan asalaklara, sormadan soruşturmadan yaşayıp yaşlananlara. Sinir oluyorum.
Sayfa 86Kitabı okudu
Her kuşak bir öncekinin yanlışlarını yineleye yineleye, doğruları bulasıya ne denli zaman yitiriyor, bir düşünsene. Bir doğan bir daha ölmeseydi, doğurmasaydı da, düşünsene şimdiye tanrıya yaklaşmıştık! Tanrı olmuştuk düpedüz!
Sayfa 83Kitabı okudu
Tıp bir noktaya kadar meydan okuyabilir doğaya. Ölüm karşısında umarsızdır. Diyeceksin ki, birçok hastalı, birçok ölüm tehdidi savuşturuldu ama gene de insanlar ölüyor sonuçta. Ölüyor.
Sayfa 82Kitabı okudu
Ağlamak geldi içinden. Kendi de şaştı nasıl olup da ağlamak istediğine. Koca adam olalı ağlamamıştı.
Sayfa 40Kitabı okudu
Sarı bir dosyada tozlanmaya bırakılacak evrak gibiyiz
Ayrıldıktan sonra arkasından uzun uzun baktım. Gidiyordu. Belini hafifçe sola kırmış, adımlarını uzun uzun, çaprazlama ata ata gidiyordu. Öylesine çabuk, öylesine usul gidiyordu. Zaman gibi. Her şeyi saran, her şeye sokulan, hiçbir şeyden etkilenmeyen zaman gibi. Sigara öldüremez onu, diye düşündüm. Sigara asla zamanı öldüremez. Arkasından, durdum baktım. Onu seviyorum, dedim kendi kendime konuşur gibi. Onu seviyorum. Sonra birden ölümü düşündüm. Ölmeye özendim.
İnsan her şeyini yitirebilir gün gelir, demişti bir gün bana. Eşini, dostunu, değer verdiği, bağlandığı her şeyi... Tek başına ayakta kalabilecek gibi hazırlamalı kendini.
Mutluyum, yaşamayı seviyorum, iyi halt ediyorum.