Ben miyim bu şeylerin sahibi?
Kafamda bir çocuk var, meraksız.
İç âlemim oyuncaktan farksız;
Odam, içime bir ayna gibi.
Bir ışık oyunu var tavanda.
Gölgeler seslerle birleşiyor
Ve bir karga beynimi deşiyor
Azaplar kemirdiğim bu anda.
Beyaz bir gül açtı solgun sabaha,
Utanır gibi bakıyor toprağa.
Yanında papatya, rüzgârla serin,
Gönlünde gülüş var, gözlerinde derin.
Papatya susar çoğu zaman, içe konuşur,
Beyaz gül gülerken kalbiyle buluşur.
İkisi de beyaz, biri durgun bir ay,
Diğeri gündüzün en saf alay.
Aynı bahçede, farklı özde
Biri düş, biri düşten kalan sözde.
Gül bekler, ağır ağır solmayı,
Papatya seyreder göğü, dolmayı.
Ama bir sır var onların halinde,
Ne fısıldar biri, ne öbürü dile.
Zıt gibi dururlar, aynı kökten gelir,
Gül kokar, papatya rüzgârla delir.
İşte uyum bu: Ne aynılar, ne uzak,
Kalpten kalbe bir yol, ne taş ne toprak.
Ne bir sevda hikâyesi, ne kader oyunu
Sadece beyazın, iki dilde uykusu.
Ta ki çiçekler uçuşuncaya
Dal meyveyle doluncaya,
Ta ki usanıp yüreğim çocukluktan
Huzura erip sonunda itiraf edinceye kadar: Zevkliydi, boşuna değildi
Hayatın o huzursuz oyunu.
KÜSKÜN YOLCUNUN TÜRKÜSÜ
Uzun yürümelerden
Sonra bitkin düşerek
Bu bir çocuk oyunu:
Ben seni çektim çekerek.
Şimdi hangi kitaplardan
Öğreneceksiniz onu,
Gelmiyorsa bazı şeyler
Çocukluktan geçerek.
Kasırgayı, doluyu
Yemiş de düşmüş gibi
Issız kaldırımlarda
Garip gece kelebeği
Düşe kalka sekerek.
Şimdi hangi yollardan
Siliniyor izleri
Çağ dışı bir çağrıyı
Sigara içer gibi
İçine çekerek.
Dünya böyle gidiyorsa
Elbet bir nedeni var
Ben sana küstüm küserek.
(Yeni Dergi, 61, Ekim 1969)
