aşk
biraz t’uzaktı
gözlerimin zembilinden düşen ağrı
bu yüzden sesim içime aktı
irkildim
hasretin sancısı yüreğimde sızlayan bir düş
Arada kafaya esen şiir yazma hevesi bir dörtlükle son buldu👀
Uçurumun kenarında açan bir çiçek
Kurumuş toprağa düşen su damlası
Haksızlıkların sessizliğinde bir çığlık
Bir karın ağrısıdır yaşamın sancısı.
Yenilgi
Ah susuşu o saf yüreğin
ah, acısı acemi çocukluğun
düş kırıklığı, coşkudaki bozgun
Ah yenilginin yorgun kısrağı
kendi içini kavuran kızgın ateş
bekleyişe bağlanan umut, tasası haykırışın
Ah, ardı ardına kenetlenen ölüm
ah, hıncı sabırla bezeyen sır
yazmadaki sırması ağlayışın, tırnaklara oturan kan
Sanki delirmenin eşiğindeyim
boş bomboş gözlerine gömülmüşüm
mısırların süt taneleri, kestanelerin
bademlerin daha olgunlaşmamış
suyla susuzluk arası kayganlığında
aranıp duruyorum kendimi
Ey yangınlarda patlamaya hazırlanan merak
ey
ıssız ıpıssız boşluğu aysız gecenin
ölümle yaşamak arasındaki şerit
Ah, yürekleri toprağa saplanan arkadaşlarım
sancısı: çaresiz seyrettiğim ölümün
Ah, bir kere daha kederliyim
Nihat Behram
Hazan mevsiminden sen sorumlusun!
Yaktın geçtin önüne çıkan ne varsa
Gitmenin kesin ,dönmeninse meçhul olduğu bir yolda
Ayak izlerim yol çizerken beklentilerime
Sesim sarsın tüm meçhûliyetleri
Beklentilerim karşılanır mı bilmem
Bir çengel eğrisinde takılıyken
Bilmemek sonsuz çizerken ihtimallere
Söylemek mi gerek yoksa yazmak mı
Üzerine gelen bir duvarın kararlılığında
Efsunlayan gözlerin karalığında
Girdap oluşturan karamsarlığın en koyusunda
Lâl oldugum bir sevda yokuşunda
Çiçekler açar mı?
Baharı mı beklemeli insan yoksa bizzat kendisi mi olmalı?
Güz sancısı biter mi?
İlkbaharı karşılayan heyecanın doruklarına tutundukça
Yoksa mevsimini belirlediğim bir sabahın ilk ışıkları
Uçurmaya yeter mi içimdeki kuşları?
10/10/2023
Pınar PEKĞÖZ
İlmekleri atıyorum suskunluğun her bir sükutuna
Sesimi yakalıyorum boşluğun doluluğunda
Nice yaşları devirdim oysa
Doğmamışım hala içimde.
Çözemediğim bulmacalar
Büyümek denen bu giriftliğin içinde.
Bir mum alevi değil mi pervaneyi kandıran,
Diz çökmüşüm bende vefasız zamanın evinde.
Kapılar kilitsiz,esaretim kendi içimde.
Rüzgarda kuyruğu kopmuş uçurtmam,
Hercai takılır boşlukta her deli savruluşta.
Kaf dağı'nda kurulur çocukluk masallarım
İcimde çivit rengi denizler dalgalanır.
Toplar gece yamalı bohçasını
Gökyüzünün sancısı
Yağmura, serçeye, buluta, geceye miras kalır.
Uzar bu sessizlikte cümlelerimin gölgesi,
Kalabalıklar içinde kalır benden arda kalan.
İflah olmaz artık düşüncelerim,
Misafir geldiğim bu sokaklar yakamı bırakmaz
Oysa büyümek ne yaman bir tecrübeydi.
Asılı kalmıştı orada
Çocuk gülüşleri ,kırlangıç sesleri...
Usulca ayrılayım
Kimsesiz çocuklar gibiyim
Dokunsalar ağlarım
Sahipsiz ve kimsesizim
Üzüntülü ve yorgunum
Suretim öfkeli eski neşemden eser yok
Bedenime yük başım
Kollardan aşağı iner kanım
Omuzlarım çökük bedenime hesap sorar
Bu kaçıncı kalp sancısı
Kalbim bedenime sığmaz
Hayır denen şeyden hiçmi nasibim olmaz
Tecelli etmez haldeyim yılgınım
Yargılar kalksın üzerimden
Kınayan gözler silinsin hafızamdan
Son gecem , son sabahım
Kırılsın kalemim parçalansın vücudum
Kara topraklara gelsin
Nefesim çıksın dilim lal olsun
Yaşamadı desinler unutulayım
Usulca ayrılayım aranızdan
Beyaz Ölüm Kuşları...
Sonra bir gün anneler de ölür
Böcekler ve kertenkeleler ölür
Boşalır suyu havuzun kum seddi yıkılınca
Sivrisinekler ve kağıttan kayıklar ölür
Sonra o gün çocuklar da ölür
Biz hepimiz önce küçük bir çocuktuk
Karşımdasın işte...
Bana bakmasan da oradasın, görüyorum seni.
Ah benim sevdasında bencil, yüreğinde sağlam sevdiğim.
Kalbime gömdüm sözlerimi, ceset torbası oldu yüreğim.
Tıkandığım o an,
Elimi nereye koyacağımı şaşırdığım o an işte,
Aklımdan o kadar çok şey geçti ki takip edemedim.
Ellerim boşlukta, ben darda kaldım.
Ellerim buz gibi, ben harda
siz öldüğünüzde kalbinizde sevdiklerinizi götürürmüşsünüz ben bir kurşun götürüyorum henüz tanımadığım bu dünyada payıma düşen erzakta bu kadar süt dişimin sancısı geçti," geçti benden yasamak
canima bulanan acının tesiri senin kalbinde kısacık bir şiir kadar dahi sürmeyecek ben öldüm bütün hazineleriniz size kaldı ben öldüm kefen kundak mezar beşik ....
ben öldm ,varın siz yasayın
annemle bir öldürdüler bizi uyuyorduk .Öyle sızladı ki küçükcük ciğerim Yavaş yavaş soğuduk evimizin enkazında Onun buz kesen bağrı yine ılık süt kokuyordu sahi çiçeğin nsl koktuğunu anlayabilirmiyim mezarıma çicekler dikerseniz!!! çokmu dardı dünya sığmadık mı birlikte !!! soluk mu tükenirdi bende nefeslenseydim bir vakit oyuncaklarım oyunlarım kahkahalrım rüyalarım olmayacak mı hiç gelincik tarlası göremeyecek miyim soracak cok sorum var yanıma geldiğinizde sorabilirmiyim 🇵🇸🥀
Tükenir mi buradan ömrüm,
Sancısı bağrımdan arşıma vururken,,
Ateşler savurur geceden kalanlarım.
Özlemlerimin karnı tok,
Beyaz Ölüm Kuşları
sonra bir gün anneler de ölür
böcekler ve kertenkeleler ölür
boşalır suyu havuzun kum seddi yıkılınca
sivrisinekler ve kâğıttan kayıklar ölür
*
sonra o gün çocuklar da ölür
*
biz hepimiz önce küçük bir çocuktuk