Bir yerde yazısı olmadıkça onu kim anar? Öyle ki Allah kelamı dahi yazana dökülmüştür.
Annen, gözü yolda bir insan. Tut ki yağmur yüklü bir bulut.
Yine de her şeyin bilincinde olmak, künhüne vâkıf olmak, insanın üzüntü duymasına engel olmuyordu her zaman.
Okul bir okul, toprak da bir okul.
Sadık olması ayrı mesele, gerçek anlamda hiçbir şeye aidiyet duymamıştı o güne dek.
Çocuğa karşı öfkesini yenemeyen insandan hayır gelmeyeceğine inanırdı..
Söz kendini gerçekleştirir derler..
“Birini bırakmalıydı insan ardında, hikâyesini bilen ve sevgisine şahitlik etmiş.”
İnsan kendini bir başkasıyla öğrenir.
Kişioğlu, gözünde taşır yazgısını..
Şevkat ya da sevgi yoksunluğu kendini unutturabilir ama bir kök ihtiyacı insanın daimi yarasıdır.
Yüzleşmek, insanı düştüğü kuyudan çıkaran nadir şeylerdendir.
Tüm büyük kırılmalar ilk çatlağını kendi içinde taşır.
"Ölçüsüz buyruk almak ruhu köleleştirir.."