-Çalısanlarin çogu Joe,Frank ve Gimpy gibi hissediyordu. Bana güldükleri ve benden daha akıllı göründükleri müddetçe bir sorun yoktu ama simdi bir moronun karşısinda kendilerini ikinci derecede görmeye baslamislardı. Ben göstermis oldugum hayret verici gelismenin, onları ezdigini ve yetersizliklerini açıga cikardiğını görmeye başlamistim. Onlara ihanet etmiştim,benden o yüzden nefret ediyorlardi.-
-Ben insanlarin bana guldüklerini kisa bir süre önce ögrenmistim. Şimdi sunu fark ediyorum ki, ben de bilmeden bana gülerlerken onlara katilmisim. iste, beni en çok üzen de bu.-
-Önceki ilerleme raporlarimi sık sık tekrar tekrar okumus ve cehaletimi, çocuksu safligimi ve düsük düzeyde zeka sahibi olan birinin karanlik bir odadan disaridaki göz kamastirici isiga nasil baktigini görmüstüm. Rüyalarimda ve anilarimda, çevresindeki insanlarin ona söylediklerinden emin olamayan Charlie'yi mutlu mutlu gülümserken görüyordum. O salak halimle bile, diger insanlardan daha düşük bir düzeyde oldugumun farkindaydim. Diger insanlarda bende olmayan bir şey vardi. Zihinsel körlügümün içinde, bunun okuma yazma yetenegiyle ilgili olduguna inanmistim ve o yeteneklere sahip oldugum takdirde, zeki olacagimdan da emindim.-
-Zeka özürlü bir adam da, diger adamlar gibi olmak ister.-
Bir moron dahinin şu cümleleri bence tüm romanı özetliyor.
-Jerome_David_Salinger608.jpg){kind=small}
