(Spoiler içerebilir.)
"Hayat bir oyundur." der Oğuz Atay. Tutunamayan olduğunu düşünen, buna inanan; oysa bir tutunamayan olmayı bile başaramamışlıktır belki de. Kendimden ne çok şey buldum. Hey, Selim Işık! Bak aslında ben de senin gibiyim.
Bunu keşke isteyerek düşünmüş olsaydım. İstemsiz yaptım oysa.
Tutunamayanlar'ı okurken şunu da düşündüm: Oğuz Atay da bir tutunamayan mıydı? Kendinden, hayatından birçok şey barındırdığı kesindi de, acaba... bilemiyorum. Fakat kitabın ön sözünde Ömer Madra'nın yazmış olduğu cümle ışık oldu bana:
"...Çünkü Oğuz Atay ne denli karamsar ve ölümle iç içe olursa olsun, her zaman biraz umudu barındırır içinde; 'canım insanlar' der hep."
Turgut Özben... çok sevdiği arkadaşı günlüğünde yalnızca iki kere bahsetmişti ondan. Günlüğündeki ansiklopedide ise "Süleyman Kargı"yla Hüseyin Bezenel arasında bir yere sıkıştırmamıştı. (Seni çok iyi anlıyorum Turgut.) Belli ki Selim Işık'ın gözünde bir tutunamayan değildi. Hoş bu söz de karşılamıyordu artık, hafif kalıyordu. Ama biz biliyorduk canım Selim. Turgut da bir tutunamayandı. Yokluğunda birçok şeylerin üstesinden gelemeyişi bundandı belki de. Bir de Olric vardı tabii. Kanımca senin yokluğunu dolduran hayali bir arkadaş.
Her şeyden habersiz günlüğüme "Ben sanırım yaşamayı bilmiyorum." yazmıştım. -ki buna hâlâ katılıyorum- Bu cümlenin ağırlığının farkında değilmişim o zamanlar. Şimdi farkında olmak beni müthiş yordu. Hiçbir işi sonuna getiremediğim gibi.
Son olarak, ben buradayım sevgili Oğuz Atay ve teşekkür ederim.
