"Biricik sevgilim, bu benim vasiyetimdir. Başka maddi var-
lıklar için yapılıyor da, neden kalbin hazineleri için de vasiyet
hazırlanmasın? Aşkım benim bütün varlığım değil mi? Burada
sadece aşkımla ilgitenrnek istiyorum: O senin Clemence'ının
yegane hazinesi oldu, ölürken de sana bırakacağı tek şey. Jules,
hala seviliyorum, mutlu
Hakikat güneşinin doğduğu, kâinatın çıktığı yer benim.
Çokluğun kaynağı, bedenlerin hazinesi benim.
Ben o varlığım ki, âlemi kendi emrimden yarattım.
Bu varlıkların hepsi benim çeşitli durumlarımdır, sonsuz zaman da benim.
Ben o, varlığım ki ne mekânım, ne zamanım vardır, hiçbir kayıt altında da değilim.
Fakat her zaman, her yerde olagelen şeyler yine benim.
Arş benim, kürsü benim, yedi kal gök benim. Madde, cevher, unsur, cansız, canlı herşey benim.
Ben sırf nurum; mutlak sır, nun'a konulan noktayım.
Ben hem ruhum, hem melekler; Âdem, insan benim.
Ben hem sıfatlan, hem de işleriyle besbelli olan mutlak zatım.
Ey Hak yolcusu! Şan ve azamet sahibi olan Halik ve Rahman benim.
Bu tac-u tahtta ne sır, ne esrar vardı ki, ona oturan herkes derhal değişiveriyordu? İnsanlığını, değersiz ömrünü, daha dün bir fakir, bir hakir olduğunu unutuveriyordu? Bu tac-u tahtın, bu saltanatın kimseye vefa etmediğini yadından çıkarıveriyordu?
