Doğmak bir klişeydi,ölüm bir klişeydi,ihanet bir klişeydi,duyguları inkar klişeydi,zaaflar klişeydi,korku klişeydi,yoksulluk klişeydi,zamanın geçmesi klişeydi,haksızlık klişeydi...Ve bütün bu klişeler insanı paramparça eden gerçekleri barındırıyordu içinde.İnsanlar klişelerle yaşayıp,klişelerle acı çekiyor,klişelerle ölüyorlardı.
Ne zaman doğacağın,ne zaman öleceğin ,kime aşık olacağın,kimden ayrılacağın,kimi özleyeceğin,ne zaman korkacağın,yoksul olup olmayacağın ise tesadüftü.Bize yakın biri hastalandığında,öldüğünde,bizi terkettiğinde,o korkunç"tesadüf"bizi bulduğunda "klişenin" hükmü kalmıyordu.Tesadüflerin çizdiği kaderimiz,başımıza gelenlerin bir klişeler serisi olduğunu görmemizi engelliyordu.Klişelere isyan etmek çok anlamsız olduğu için tesadüflere isyan ediyorduk,"neden ben","neden o","neden şimdi"demek daha anlamlı geliyordu.
Klişelerle tesadüflerin oluşturduğu sıradan gerçeklerin dışına çıkmaya değil,tam aksine iyice içine girmeye,derine,daha derine inmeye çalışmalıydık.Hayatın ve edebiyatın bir arada bulunabileceği yer orasıydı.
Sayfa 215
"Yerinde olsam fazla hayal kurmazdım. Korkarım, son derece berbat ve sıradan bir gerçekle karşılaşacaksın."
Sayfa 4 - İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Nesneleri bir kez gerçekler ya da daha derin konuların temsili olarak görmeye başladığımızda bizi kuşatan varoluşun çifte karakterinin -iç ve dış yaşam- giderek daha fazla bilincine varırız. Sözgelimi sıradan bir merdiven hem bir araç hem de öz farkındalık ya da daha yüksek bir gerçeğe doğru ruhsal yükselişimizn hatırlatıcısı hâline gelir.
... Nesneleri bu sembolik şekilde görmek yalnızca gündelik yaşamlarımızda değil varoluşun evrensel gerçeklerine ilişkin de farkındalığımzı geliştirerek daha "ahenkli" yaşamamızı sağlar.
Sıradan insanların yaptığı en korkakça şeylerden birini yapıyor ve gözlerini gerçeklere kapıyorlar.
Sayfa 30 - Doğan ve Egmont YayıncılıkKitabı okudu
