Sadece kendi dar elit çevresinin içindeki başarıya ve takdire önem vererek, yıllarını kibirle geçiren bir adamın yalnızlığının sessiz çığlıklarıyla dolu bir kitap.
Para, başarı, statü...
Kaderi tüm beklentilerini yerine getirmiş fakat bu alışkanlık hali giderek yaşamında heyecan eksikliğine, yaşamda tutkuyla yer alabilme yetersizliğine yani; bir nevi ruhsal iktidarsızlığa yol açmıştır.
Birşeyler eksikti...
İçinde özlemini çektiği, anlamlandıramadığı birşeyler eksikti, yoktu...
Umarsız bir donukluk, acımasız, soğuk bir duygusuzluk yerleşmiş, ruhani çürümenin kötü kokusunu almış, hiçbir yere tutunmadan, hiçbir yerde köklenmeden, akan suyun üzerinde kayar gibi yaşayıp gidiyordu.
Taki o geceye kadar...
Taki toplumun atıkları dediği, alt tabakanın arasına karışıp kendi yansımamı buldum dediği geceye kadar.
Yıllar süren duygusal uyuşukluktan sonra onların içinde kendimi açmam, kendi içimden fırlayıp çıkmam, bir sözcükle, bir bakışla kendimi anlatmam, dışıma tamam, kendimi elden çıkarmam, teslim etmem, basitleştirmem, çözmem gerektiğini hissediyorum diyor kahramanımız.
Acı çekmek, aç kalmak, korkmak, sıradanlaşmak varoluşuna anlam katmıştır artık. Yeni bir "Ben" liğe bürünmüştür. Mutlu eden bir delilik halidir bu. İçini ısıtan, duygularını açan. Uyanış mucizesi...
Zweig 'ten çarpıcı, sarsıcı bir ruh analizi daha.
Zevkle okudum.
Teşekkür ediyorum ️️
NOT:Bir kez kendini bulmuş olan kişinin bu yeryüzünde yitirecek bir şeyi yoktur artık. Ve bir kez kendi içindeki insanı anlamış olan bütün insanları anlar️
