Şimdiki çocuklar gerçekten harika!
Aziz Nesin hakkında şöyle bir yazıya denk gelmiştim; 1934 soyadı kanunu geldiğinde herkes kendi soyadını kendisini seçiyor, ve tembel olan çalışkan, cimri olan eliaçık, korkak olan cesur gibi kendilerine tam zıt soyadları seçmişler. Kendisi Nesin soyadını aldığın da, ''Nesin diye sorduklarında kim olduğumu bilip kendime geleyim'' diye bu ismi seçtiğini söylemiş..
Kitaba gelirsek, iki arkadaşın birbirine yazdıkları mektuplardan oluşuyor. Ahmet ile Zeynep'in dostluğu, bağlılığı, paylaşımları hissettikleri yer yer bizi güldürüp yer yer İstanbul-Ankara arası mekik dokutsa da aslında onların gözünde ne olduğumuzu, ve bize karşı kendilerini savunmalarını okuyoruz. Verdiğimiz öğütlere kendimizin de uymadığını farkettim.. Sözde öğütler vermişiz, ama rol model olamamışız. Bu gerçekler öyle çarptı ki onlara hak vermemek elde değil.. Gerçekten böyle miyiz dedim. Sonra dedim ki, ''Çocuklar yalan söylemez, bilmezler ki'' onlara yalanı öğretende bizleriz aslında.. Tabi ki bu kasıtlı değil ama bir yerlerde bir şeyler eksik işte. Çocuklar gerçekten haklısınız. Bizim sizden öğrenecek çok şeyimiz var, insanlığın sizden öğrenecek ne çok şeyi var..
Biz masumiyetimizi kaybetsek de siz kaybetmeyin.
Birkaç saat gibi kısa bir sürede okudum, eminim sizde sevecek ve elinizden bırakamayacaksınız. Kitapla kalın..
