8. sınıfın renkli hocalarından birı de yurttaşlık bilgisi hocamız Fâik Şevket Rumelili idi. Hatırımda kaldığı kadarıyla kafatası yapısı ve tip olarak Necip Fâzıl Kısakürek’i andırırdı. Dâima sıra-dışı sorular sorardı. Bir gün derste ben de dâhil olmak üzere tek sıra hâlinde 15 kişiyi birden tahtaya kaldırdı. Sizin yaşınızdaki bir çocuk nasıl vatan hâini olabilir? diye bir soru sordu. Hocanın aklındaki cevâbı bilemeyen herkes 1 alıyordu. Ben de ya 12. ya da 13. sıradaydım. Sıra bana gelinceye kadar herkes çuvallamıştı. Kimisi: “Câsusluk ederim”, kimisi: “Türkiye’ nin harp planlarım çalarım”, kimisi de: “Tren istasyonlarına bomba koyarım” diye cevap vermişti. Bana da aynı soru sorulunca: “Efendim; eğer ben derslerime çalışmaz, hocalarımın sözlerini dinlemezsen işte o zaman vatanıma ihânet etmiş olurum” dedim. Fâik Şevket beyin gözleri parıldadı: “İşte benim beklediğim cevap da buydu!” diyerek bana karne
notu olarak 10 numara vermişti.
Sayfa 111
-Bir Öğretmenin Son Dersi-
Çocuklarım,
Bu son dersimizde sizden öğrendiklerimi anlatmak istiyorum size. Siz de benim öğretmenim oldunuz ve sizin öğrenciniz olmak beni çok mutlu etti, çok onurlandırdı…
Beren; bana seçmek istediğin mesleği söylediğinde gözlerim dolmuştu can kızım. “Ben ağaç dikicisi olacağım” demiştin. “Belki para kazanamam, ama bir çok ağaç dikeceğim
5/A'dan Meryem, karne hediyem:)
Sizin gibi bir hoca,
Asla görmedik.
Dediler ki,
Esince bir rüzgar
Tamam gidelim.
Tamamla olmadı.
İmdadına yetiştiniz herkesin;
Nasıl oldu bilinmez buraya geldiniz.
Zannettiğiniz anları yaşayarak
Hatırladık şimdi
O gün geldiniz.
Canımız sıkıldığında eğlendiren,
Asla söyleyemeyeceğimiz şeyleri size,
Merakla ne tepki vereceğinizi düşünerek söyledik.
Irmağın nasıl aktığı gibi anlatıp,
İyi ki varsınız.