İnsan gönülden sevdiği bir kişiyi ya bedenen bu dünyada, ya da ruhen kalbinin en derinlerinde bir yerde kaybedince ve bu kaybedişin ardından da sevdiği kişiden sadece geri dönüşü olmayan acı ve özlem duygusunu duymaya başlayınca o güne kadar üzüldüğü, sevindiği ya da peşinden koştuğu dünyalık ne varsa bunların ne kadar ehemmiyetsiz olduğunu anlıyor. Bisikletten düşüp ayağını incitmiş acı duymuşsun, serçe parmağını masanın sivri köşesine çarpmışsın, mutfakta yemek hazırlamak niyetiyle soğan doğrarken elini kesmişsin; çok sevdiğin elbiseyi giymişsin, çok iyi bir işe başlamışsın; evmiş, paraymış, araziymiş, malmış, mülkmüş bunların hepsi boş geliyor artık. Bunu, annesini ya da babasını çok sevmesine rağmen onları toprağa vermek zorunda kalan kim varsa o kişiye sorabilirsiniz. Mutlak aynı cevabı verecektir. Acısı ve özlemi yüreğinden gelecek kelimeleri bastırmaz, susturmazsa eğer...