Bu sağır bu anlamsız bu ağır düzlükte
Dur diyor ayaklarım, dinlen, bekle.
Bu dünyada insan dediğin ikiye ayrılır Jospi
Bir. Ayrılıktan sonra hiçbir şey olmamış gibi
davranan medeniler; Bir: Atlarına davranan barbarlar..
(Dünya boktan sen tamsın kurduğun cümle eksik)
Kurduğu sözde göz göz boşluklar olacak.
Dili soğumuş çoktan. Bedeni dikenli.
Dönüp tamamlayacak mı hatırlayacak mı
Bilmiyor...
Hani o ilk sabah olurkenki
güzelliği dünyanın kısacık
ve kabuğun uzun sürdüğü
ve sonra hepsinin yalan olduğu
İnsan; insan ne ki,
Şeytanın bacağı kırık kalıyor
İnsan derken.
Bak tam burası. En yaralı yerim benim.
İnsanın uyku dediği.
Sayfa 30Kitabı okudu
Hatırlamaya çalıştığı bir cümlesi belki de hiç olmadı.
Gri siyah bir nefesti külden dumandan
Karaydı ve isli..
Ben şiir sevmezdim,
Meğer okuyacağım şiiri bilmiyormuşum.
Belki de sevmeyi bilmiyordum kim bilir?
Şimdi sevmeyi öğrenmiş mi oluyorum,
Yoksa sevmeyi yüzüme gözüme mi bulaştırmış
Oluyorum onu da bilemiyorum.
Birhan Keskin okuyorum.
Dünya soğur, akşam serinlerken,
Benim sensiz sevinecek bir şeyim yok.
Kılı kırk yardım, altını üstüne getirdim,
Ve işte en geniş cümlem:
İçimi açtım sana.
İçini açmak için.
UmDumDu bu dünyada,
Bazen benim sanırım bazen hiçkimsem yok.
Dünyaya tortullar tabakalar yarlar gerektir.
İçerde çok yanmışa dışarda karlar gerektir.
Eski bir sanrıdır yıldızlı göğün altında yaşadığımız
İçimi açtım sana.
İçini açmak için.