Sol Ayağim

Artık rahatlayıp eğlenebilirdim. Huzurlu ve mutluydum. Eski dostum sol ayağım, müzik eşliğinde ritim tutarken sandalyeme yaslandım.

Madem dans etmenin zevkini tadamıyordum, yaratmanın büyüsünü yaşayabilirdim.

Bu çocuk, hayata vucüdu kadar zarar görmüş bir zihinle bakar hale geliyordu. Hayat, onun için kendi "sakatlığının" ve kendi duygusal acısının sadece bir yansıması oluyordu.

Hayatımda yeni bir gün diye bir şey yoktu, her gün bir öncekinin tekrarıydı, hiçbir değişiklik ya da değişiklik umudu söz konusu değildi.

Kolay gibi görünüyordu ama zordu.

Edebiyatı, düşünce ve ideallerini tapınağı olarak görmeye başladım. Kötüsünden iyisine, tarihçisiden büyük düşünürüne sırf zihinleriyle yazanlardan kalbini ve ruhunu kullanarak yazanlara kadar farklı beyinlerden oluşmuş bir tapınaktı.

Evet, dudaklarımla konuşamıyordum ama şimdi sözlerden daha kalıcı şeylerle konuşacaktım; yazılı sözcüklerle.