Sol Ayağim

"Artık çocuk olmadığımı biliyordum ama 'yetişkin' de değildim. Çocukluğun neşeli umursamazlığı ve yetişkinliğin acısı ve hayal kırıklığı arasında asılı kalmıştım. Eskisi gibi umursamaz ve mutlu olmak istiyordum. Ama çocukluğun sona erdiğini biliyordum."

Kendim dışında dünyadaki her şeyin farkındaydım.

Kendimi ve çevremde olup bitenleri daha iyi anlamaya başlamıştım.Biri bana öğrettiği için değildi bu, artık daha fazla hissetmeye, düşünmeye ve böylece daha fazla görmeye başlamamdan kaynaklanıyordu.

Yazmak ölümsüz olabilir ama sesin yaptığı gibi iki insan arasındaki boşluğu kapatan bir köprü kuramaz.

Bu adam arkamda olduğu sürece bu işi halledeceğimi de biliyordum. Elimi sıkışından anlamıştım.

Onunla ilk tanıştığımda utanmamış, yabancılık çekmemiştim. Bu garipti çünkü çok iyi tanıdığım insanların yanında bile kendimi yabancı hissediyordum. Bazen bunu ailemin yanında bile hissediyordum.

Asla diğer insanlar gibi olamayacaksam en azından kendim gibi olacaktım ve kendim gibi olmak için elimden geleni yapacaktım.