Ölüm evini buldu.
Ağzımızda son bir dünya hecesi
Yüzümüz, suyuyla boğulmuş bir göl
Kirpiklerimizde kurumuş arzular
Geçip oturdu "ılık minderimize."
Ben şimdi o bağbanım Hatice
Kemiklerin çiçek açsın diye
Çırpınıp duran başında...
Sayfa 70Kitabı okudu
sana kırk senedir aşığım,
yaşım yirmi altı.
ölünce mezarıma çiçek ek.
olur ya bir kuş gelir, konar.
dalı incitme.
sana aşığım.
lütfen elimi tut.
bu son dansımız.
ölüm,
garip,
iğrenç,
korkunç bir böcek olsa...
ve yoldan geçen birinin
yakasına konsa.
siz de onu görseniz.
yolda durdurup:
Mutlu ve mutsuz anlarda ortak bir sabırsızlık vardır, bilirsiniz. Beklemeye tahammülümüz yoktur, ne olacaksa olsundur iyi veya kötü. Hâlbuki belki yıllarca bir dert çekmişizdir ya da bu mutlu son için ne mutlu günleri geride bırakmışızdır. Belki de ertelemişizdir hep; dur bakalım demişizdir, yarın olsun, bayram olsun, bir uyuyalım, uyanalım...
İnsan, insanlığını yavaş yavaş şöyle yitiriyor: Hiçbir vakit yaptıklarının karşılığını görmeyerek. Bir kedi, başı okşandığında gözlerini kısıyor; güneş batınca suladığımız fideler bir gün çiçek açıyor fakat insan... İnsan öyle mi? Marjan Kamali, "Bazı insanlar neden ruhumuza yerleşiyor, boğazımıza düğümleniyor, zihnimize kazınıyor?" diye
Bir elde hüzün yağmur, birinde umut çiçek
Son kuşlar da uçuyor bak geceyi biçerek
Yıl olan dakikalar hangi zamanda kaldı
Neden uçmakta günler saatleri kim çaldı
Sayfa 16 - Erguvan YayıneviKitabı okuyor
Katman: 1.3
Dün ne halt ettim? Gelin bi' göz gezdirelim (Kendi kendime konuşuyorum).
Arkadaşımın yanına ofise gitmiştim. Akşama doğru çıkmaya yeltendim. Merdivenlerden indim ve çıkışa doğru giden o koridorda ilerlemeye başladım. Akşamları koridor karanlık oluyordu ve herhangi bir ışıklandırma yoktu. Tam çıktığım esnada, çıkışın solundan içeriye doğru bir