Ne şâirine mevsimdi eskiden sonbahar
Bahçeleri talan ederdi bir deli rüzgârdı
Kırılan dal düşen yaprak şaşkın uçan kuşlar
Eskiden sonbaharın bir güzelliği
Gel gör ki Atatürk’ün ölümünden bu yana
Sonbahar dahi bir başka geliyor
Vatan gerçeklerini hatırlatıp insana
Türk yüreklerimizi burka burka geliyor
Sayfa 335 - Cahit Sıtkı Tarancı, Atatürk’ü Düşünürken
bir sonbahar hüzünle gülümsüyor derinde
Gri ankara yı kurşuni sonbahar akşamlarında bıraktım
Sebebi
Sehr -i aşk ...
Sayfa # 24
Bozkırda sonbahar, kışın kardeşidir...
Kalbim ismiyle ışıdı, sıcacık oldu. O benim yanan ruhumda çiçekli kalan tek dalımdı. Nasıl vazgeçerdim sonbahar vurdu, çiçeği soldu diye? Solmaların da bir baharı vardı.
Sayfa 20Kitabı okuyor
Ölmeden Ege Denizi'ni gezen insana ne mutlu diye düşünüyordum. Bu dünyanın birçok zevkleri vardır ; kadınlar, meyveler ve düşünceler. Ama tatlı bir sonbahar vakti, her adanın adını mırıldanarak bu denizi yarmak. Sanırım ki cennette bile insanın yüreğine daha fazla girebilecek bir zevk yoktur.
Sayfa 29Kitabı okudu
Hayatının dönüm noktası olan, kalbini yeşerten, sana ümit veren o insanın yıprandığını, yorulduğunu görünce sonbahar yaprakları gibi dökülürmüş kalbinden hüzün. İşte o zaman anlarmış insan ne kadar değiştiğini, geliştiğini, hayatın o zamandan beri ona neler kattığını. Sonra içinde bir mutluluk oluşurmuş. İyi ki girmiş hayatıma dersiniz. İyi ki dokunmuş kalbime, iyi ki ümit vermiş, yeşertmiş kalbimi. Sonra sıcak bi tebessümle ayrılırsınız ordan. Bir daha ne zaman göreceğinizi bilmeden.
[19.04.2024 - HK ]
Bu sonbahar tahmin edilenden daha hüzünlü.
Sayfa 36Kitabı okudu
Geceleri gündüze bağlayamam sen olmadan
Boş kalan hayalleri dolduramaz bu sonbahar
Acıları sonsuza sakladığım kör duvarlar
Şimdi üstüme çöküyor anlattığın o masallar
Çatlaklarımdan sızan ağlayan boş yalanlar
Mevsimsiz sabahlarda yaşarım seni
Rüzgar değer saçlarıma sen misin?
Ben senin yokluğunla boğuşurken
Gün gelir pişman olur döner misin?
Ona, aslında bu sonbaharı sevmediğimi, hatta nefret ettiğim ilk sonbahar olduğunu söylemedim. Evet, pazarda kabaklar vardı, ağaçlar kırmızı, sarı ve yanık turuncunun tonlarına bürünmüşlerdi ama şehrimiz artık bizim değildi
İHANET
Bulutlar ağlıyor ihanetin gölgesinde
bir ben kaldım sünmeyen ateşte
İhanet mi yakıştı bize
biz mi ihanete
Bu kadar seviyorken sözde
Keder benimdir geceler ikimizin
Döküldük dalımızdan sonbahar gelmeden...