Bir Necip Fazıl dizesinde buluyorum kendimi;
"Ben de bir insanım, hiçbir fevkalâdeliğim yok. Bir kadere bağlıyım, bir takım zaaflarla doluyum, belki herkesten daha zayıf.."
"O kadar çok yorgunum ki, eskiden dimdik durup savaşacağım her şeye şimdi sadece “tamam” diyorum. Kim ne derse desin, ne olursa olsun tamam. Ve bu tek bir kelimenin ne kadar ağır olduğunu izah edemiyorum. Ben eski ben’i çok özlüyorum. Ama bu yolun artık dönüşü yok, biliyorum.🍁"