Kaybolmak
Unutmak ve hatırlamak.. İşte düğüm noktası.. Bu iki zıtlıktan meydana gelen, merak uyandıran gizemli bir hikaye.. Önce kapağından başlayan ve sonra ilk cümlesiyle beni içerisine hapseden, en sıradışı roman.
”Bazı hikayeler tam da bittiği anda başlarmış. İşte tam da öyle bir hikayeydi benimkisi...”
Kitabı elime ilk aldığımda her şey gayet normaldi, ancak ilk bölümü bitirdiğim an anladım ki bir şeyler var bu kitapta; bir şeyler sizi de içine almak istiyor ve karşı koyamıyor; kayboluyorsunuz.
Her bir bölüm sonunda kafanızda oluşan soru işareti, sizi bir sonraki bölümü okumaya sürüklüyor.. Kendinizi durduramıyorsunuz. Her bir bölüm aslında diğer bir bölümü okuduğunuzda daha anlamlı bir bütüne dönüşüyor. Eksik parçalar tamamlanıyor ve en sonunda anlamlı bir son ortaya çıkıyor. Bölümler ilerledikçe kısa bir süre geçmiş olmasına rağmen, o dünyayı ne kadar benimsediğimi ve ne kadar çok yalnızlaştığımı fark ettim. Ki bunu tek bir şeye yorabilirim o da yazarın dili kullanma becerisi ve anlatımındaki samimiyeti..
Okurken bir çok hissiyatı bir arada yaşadım, yeri geldi güldüm, yeri geldi gözlerim doldu..Ama her şeye rağmen içimde bir yerlerde, eksik olan bir şeylerin yerine oturduğunu hissettirdi ve bu işte çok güzeldi.. Kısacası kesinlikle okunması gerektiğini düşündüğüm, son zamanlarda okuduğum en sürükleyici roman. 
Süleyman Kurt 
Hatırlasana
tuhaf insanlar
"Yıllar sonra anladım ki , ruhlarına yakın gelmeyen tüm davranışlara tuhaflık diyormuş insanlar."
Olay şöyle oldu Hakim Bey ben anlatayım en baştan;
İnsan çocukken, anasında babasında ne yoksa onu arıyor demek ki.
14-15 yaş da çocuk yaşı bence. Annem sürekli bir evi çekip çevirme telaşında, baba desen ne iş bulsa onun peşinde, kolay değil evde kaç nüfus onun eline bakıyor.
Yani evde a’federsin aşk yok Hakim Bey.
Zaten daha yeni genç
##okumanızı tavsiye ederım##
#Lütfen bazı şeylerin farkında olalım geç olmadan #
Bir gün susmayı öğrendim. Öyle bir sustum ki belki sonsuza kadar susacaktım.
Çünkü susmak benim küçücük dünyamda babamla kurduğum iletişim tarzıydı. Babam akşamları eve yorgun dönerdi.
Ben bütün gün evde sıkılır, onun gelişini iple çekerdim. Daha o kapıdan girer
BAKELE;
Benim Babaannemdi, ama bütün köyün, annemgilin ve dedemin dediği gibi Bakele derdim ben de ona. Dedeme ise dede.
Dedem, babamın anneme davrandığından daha iyi davranırdı Bakele’ye.
“Sen yorulma, ineği ben sağarım.” Gider sağardı.
“Su vereyim mi Bakele?” Verirdi.
Bazı geceler çok soğuk olurdu yayla, “Dur Bakele…” derdi elindeki odunları
