Sonsuz

Keşke bu hislerimi anlatabilseydim! İçimde çağlayıp taşan bu canlılığa bir kağıtta can verebilseydim! Ruhun sonsuz, yüce bir varlığın aynası olduğu gibi, kağıt da ruhumun aynası olabilseydi... Ancak dostum, çırpınmak bir işe yaramıyor. İçimdeki bu hislerin ağırlığı beni yıkıyor.

Freud bütün kaygı anlarının, anneden ilk ayrılış anının —doğum anında soluğun sıkışması, kanın hücum etmesi vb.— acı dolu hislerini yeniden ürettiğini öne sürmüştür. Buna karşılık, bütün ayrılık ve yeni doğum anları da kaygı üretir.

Başkalarının kendilerini koyvermeleri ne kadar
doğalsa, benim için de kendimi tutmak o kadar doğaldı. Boyun eğmek
zorunda kaldığım herhangi bir sertlik beni yıldırmıyor, aksine neredeyse
hoşuma gidiyordu. Mutluluktan çok, onu elde etmek için harcayacağım
sonsuz çabanın peşindeydim; mutluluk ve erdemi birbirine karıştırıyordum.

”Bir yeri özlemek, bir kişiyi özlemek,
hayatın belli bir dönemini, mesela gençliği özlemek,
bir şarkıyı özlemek, bir kokuyu özlemek gibi,
sonsuz sayıda çeşitlendirilebilecek olan
özlem kıvranışları beynin hangi kıvrımına yerleşerek insanın yüreğini böylesine buruyor olabilirdi?”
.

Aslanların kükremesi, kurtların uluması, fırtınalı denizin uğultusu ve yok edici kılıç, insan gözünün alamayacağı kadar büyük olan sonsuzluğun parçalarıdır.

Benzemeyenler bir araya gelir ve farklardan en güzel uyum doğar ve her şey çatışmayla ortaya çıkar.