Belirli bir dereceye dek akıl hürlüğüne ulaşan kimse, yeryüzünde kendini bir yolcu gibi hissetmez, böyle bir amaç yoktur çünkü. Fakat o, dünyada bütün olup bitenleri görmek, bunun için de gözlerini açık tutmak ister. Onun için gönlünü fazlaca kuvvetli bağlamamalıdır, benliğinde gezip dolaşan bir şey, değişiklikten ve geçicilikten hoşlanan bir şey bulunmalıdır.
Herkesin olabilen nesnenin her zaman için değeri azdır. Bu eskiden de, bugün de hep nasıl idiyse, sonunda da böyle olması gerek: Büyük nesneler büyük insanlar için, uçurumlar derin insanlar için, sevgilerle ürpertiler ince insanlar için kısacası, nadir kişiler içindir.
Soyluluğun alametleri: ödevlerini herkesin ödevleri olacak şekilde alçaltmayı hiçbir zaman düşünmemek, lendi öz sorumluluğundan vazgeçmeye kalkışmamak; onu başkasıyla paylaşmaya kalkışmamak; imtiyazlarını ve bunları yürütmeyi de ödevler arasında saymak.
Sevgi yüzünden yapılan şey her zaman iyilikle kötülüğün ötesinde yapılır.
Deri değiştiremeyen yılan ölür. Düşünce değiştirmesine engel olunan kafalar da öyle; bunlar kafa olmaktan çıkarlar.
Pişmanlık köpeğin taşı ısırması gibidir, budalalık yani.