Sevgi yüzünden yapılan şey her zaman iyilikle kötülüğün ötesinde yapılır.
Soyluluğun alametleri: ödevlerini herkesin ödevleri olacak şekilde alçaltmayı hiçbir zaman düşünmemek, lendi öz sorumluluğundan vazgeçmeye kalkışmamak; onu başkasıyla paylaşmaya kalkışmamak; imtiyazlarını ve bunları yürütmeyi de ödevler arasında saymak.
Herkesin olabilen nesnenin her zaman için değeri azdır. Bu eskiden de, bugün de hep nasıl idiyse, sonunda da böyle olması gerek: Büyük nesneler büyük insanlar için, uçurumlar derin insanlar için, sevgilerle ürpertiler ince insanlar için kısacası, nadir kişiler içindir.
Belirli bir dereceye dek akıl hürlüğüne ulaşan kimse, yeryüzünde kendini bir yolcu gibi hissetmez, böyle bir amaç yoktur çünkü. Fakat o, dünyada bütün olup bitenleri görmek, bunun için de gözlerini açık tutmak ister. Onun için gönlünü fazlaca kuvvetli bağlamamalıdır, benliğinde gezip dolaşan bir şey, değişiklikten ve geçicilikten hoşlanan bir şey bulunmalıdır.
Seni öldükleri sürecek kendi yolunda gittiğini sanma sakın: başkasının yolunda gidiyorsun.
Bilgin kendini tanımaktan kaçınır; kendi köklerini toprağa gömülü tutar.
Bütün ülkücüler hizmet ettikleri şeyin dünyanın en iyi nesnesi olduğunu hayal ederler. Gelişip serpilmek için ülkülerinin, insanların bütün öteki girişimlerinde kullandıkları aynı pis kokan gübreye muhtaç olduğuna inanmak istemezler.
Bir ülkücü ıslah olmaz: Onu gökten aşağı atsalar, bu sefer de cehennem ülkü edinir.
Bir büyük adamı tutanlar onu övmek için kendilerini kör etmeye alışıktırlar.
İsterim ki ilkin kendine saygı gösterilmekle işe başlansın: Gerisi gelir artık. Böylelikle insan başkaları için yaşamaz olur artık: Onların en az bağışladıkları da budur.