Uzun zamandır böyle sarsan, karakterlerin herbirini yakınen tanıyorum hissi veren bir kitapla karşılaşmamıştım. Hani çok tanıdık biri size bir acısını açar, sayfalara döker hissini, yenilgisini... ona "sen bu kadar zavallı olamazsın, kendine gel" cümlesine sığıp bağırıp çağırmak istersiniz. İçinizde bir yan aşkın bu zavallı halini duymayı reddeder, sinirleriniz alt üst olur. Öyle bir his. Kitabı bitirince kendime gelmek, hazmetmek, bir şeyleri kabullenmek adına saatlerce koşmak istemiş olabilirim. Birkaç yıl sonra tekrar okuyacağım kitaplar listesinde yerini aldı. Bu sefer fırlatıp atmamak için direndim. Bakalım o zaman direnebilecek miyim?
