. . . PUSLU KITALAR ATLASI . . .
Hayal mi gerçek?
Gerçek mi hayal?
İkisi de mi gerçek?
İkisi de mi hayal? . . .
Hem gerçeği hem hayali muallakta bırakan bir obsesif şüphenin romanı:
Puslu Kıtalar Atlası
Eflâtunî bir girdap içinde büyük daireler çize çize derinlere doğru efsunlanmış ve yarı-anestezik bir halde duhul ederken birden son sayfaya gelmemle birlikte geceyarısının bir kör
1K Hakkında bazı görüşlerim, lütfen okuyun size bir şeyler söyleyin...
Güzel dostlarım ve arkadaşlarım. Bizler okumuş kültürlü insanlar mıyız? Eğer öyle isek, neden öyle davranmıyoruz? Neden kitap okuyan insanlar olarak birbirimizle anlaşamıyor, konuşamıyor, kaynaşamıyor, şakalaşamıyoruz. Niçin bu kadar yabani ve iletişimden, sevgiden yoksunuz? Kendine en zeki diyen kesim, inançsızlar yani ataistler bile nefret içindeler. Zeki insan, nefret taşır mı? Zekiler bilir ki, nefret, öfke barındırır ve bu durumda olan insanlar, nefretleri ve öfkeleri kendilerini bitirir. Bir kadına kitap hakkında soru sorarsın, sorudan kaçar seni engeller. Bir kadına şaka yaparsın, seni azarlar ya da engeller. Bazı insanlardan kitap hakkında bir görüş alabilmek adına kırk takla atıyorum, bukalemun gibi renklere giriyorum. Ben kitap hakkında fikir edinemeyeceksem, şakalaşıp, gülüp eğlenemeyeceksem, yani kaynaşıp, mutluluğumu, sevgimi, kitap dostu bir kardeşim ile paylaşamayacaksam, biz nere gidelim. Herkes kendine mi insan yoksa? Bilmiyorum ama toplum olarak, iletişim bozukluğu var! Birbirimizden çok kopuğuz, davranışlarımız yapmacık, söylediğimiz sözlere, inandığımız ideolojilere bile uymuyoruz maalesef. Arkadaşlar, lütfen söylediklerimi şahsi almayın, benim hiç kimse ile şahsi sorunum olmaz, olamaz! Söyleyeceklerim bunlar, sevgilerimle...
