Oğuz Atay’ın takıntılı kahramanlarının buhranlarını ve iç çekişmelerini anlattığı öyküler kitabı.
Göreceli olarak zeki ve farkındalık sahibi kahramanların takıntılı ve miskin karakterlerinden dolayı hayatta başarıyı yakalayamaması öykülerin temelini oluşturuyor. Beyaz mantolu adam’la Atay’ın iç dünyasına çarpıcı bir giriş yapıyorsunuz. Unutulan ise içinizde bir burukluk yaşamanıza neden oluyor. İlerleyen öykülerde ise biraz sinir bozukluğu yaşamanız işten bile değil. Babama mektup karakterin “Oğuz Atay ‘in demek daha doğru olabilir “ ne kadar yadırgasa da babası ile benzeştiği noktalara parmak basması açısından önemli bir öykü. Asıl çarpıcı olan öykü ise kitabın sonunda karşımıza çıkıyor. Hapsedilmiştik, elimizde olmadan çevremizdeki değişim ve birşey yapamayışın aciziyeti içinize işliyor. En sonunda yazar karakterin ağzından bize “ben buradayım sen neredesin sevgili okur” diyerek sitemini dile getiriyor.
Bireylerin başarısızlıklarının sadece kişiye yüklenecek bir sorumluluk olmadığını, toplumunda üzerine düşeni yapması gerektiğini zaman zaman ince bir tebessüm çoğu zaman ise kaygılı gözlerle satırlar arasında yakalayabiliyorsunuz.
Hayatın günlük rutinleri, işler, dersler ve insanlar derken kafamızı dağıtacağımız, rahatlayacağımız ve keyif alarak okuyacağımız çok tatlı bir kitaptı.
Kitabın evreninde bir sokak ve bu sokakta yaşayan insanların yeni bir başlangıç arayan hayatlarını anlatmasıyla başlıyor ve dört ayrı ailenin bu başlangıcı nasıl yaptıklarını, karşılarına ne gibi zorluklar çıktığını bize tatlı bir anlatım ile anlatıyor.
Küçük yaşta öksüz kalan çocukların psikolojisi ve çocuk edinmenin nasıl bir sorumluluk olduğunu da çok iyi bir şekilde okura anlatan yazar, bu konularda güzel bir farkındalık yaratıyor.
Romandaki hikayenin işleyişi ve ilerleyişi hakkında bir tane eleştirim var. Ana karakterin ailesi dışındaki üç ailenin hayatını sonlara doğru hızlı bir şekilde sona bağlamış. Evet kitap 480 sayfa ama yine de ben bir okur olarak o hikayeleri de okumak isterdim.
Öncelikle bu kitabı güzel bir grupla okuduğumuzu belirtmek istiyorum. Kitabımıza gelirsek Sevgi ve Alzheimer hastası annesi Nebiş’in hayatını okuyoruz. Çocuk yaştan beri ilgisiz bir anne, bir abla ve iki erkek kardeşe sahip Sevgi. Annesinin hastalığıyla uzun zamandır tek başına ilgileniyor. Sorumsuz kardeşler ve ablayla uğraşmak bir kenara dursun annesiyle ilgilenmek çok zor. Ama bir evlat olarak elinden geleni yapıyor. Bir anne kızın rollerinin değiştiği bir durum. Sevgi anne, annesi de küçük bir kız oluyor. Bu hastalığın ne kadar zor olduğunu biliyordum ama bu kitap sayesinde daha da bilgi sahibi oldum. Farkındalık yaratmak için özellikle işinin ehli bir doktor tarafından yazılması daha da özeldi.
Sevgi bir hastane koridorunda Ahmet ile tanışıyor. Hayatının karmaşasının ortasında onunla muhabbet etmek öylesine iyi geliyor ki aralarındaki ilişki gelişiyor. Alzheimer ‘ın zorlukları, bir kadının koşulsuz annesine bağlılığını okumak çok etkileyiciydi.
Zaten yazarımız bu alanda uzman bir doktor olunca olayın gerçekliğini daha iyi kavrıyoruz. Bu konudaki her bilgiye sahip, sosyal sorumluluk projelerinde olan yazardan böyle bir kitap okumayı sevdim. Ve kitabın sonundaki gerçek kişilerin anıları çok hoşuma gitti. Bu konu ilginizi çekiyorsa okuyabilirsiniz.
•
#SPOILER#
Hak ettiği değeri görmediğine olduğum kitap.
Bu kitap alışık olduğunuz "nasıl sürekli mutlu olunur" veya "nasıl negatif duygular hissedilmez" tarzında bir kitap değil, bu da onu en iyi kişisel gelişim kitaplarından yapıyor.
Sürekli mutlu olan insan kendini geliştiremez.
Bu kitap size kendinizi "olduğunuz gibi
Bazı kitaplar için ne yazsanız az kalır. Ne söyleseniz yaşanılanları hafifletemez ancak farkındalık yaratabilir. İşte Doktor Sevda Sarıkaya Alzheimer konusunda insanları daha da bilinçlendirmek için bu kitabı yazmış. bu alanda yaptığı sosyal sorumluluk projeleri de mevcut.
Kitabın önsözünde şu cümleler yer alıyor:
"Biriktirdiğim gerçek hasta
|Ya Evde Yoksam|
#kitapyorumu
#ayşegülöneriyor
•
"Doktor da dedi zaten, geçmişte yaşanan büyük travmalar Alzheimer olasılığını artırıyormuş.Ruhsal tramvalarda beyin hücre ölümü oluyormuş."
Herkese selam
Sevgi ve Nebiş ;iki minnoş yürekli insan...
Alzheimer hastası Nebiş ve her şeye onunla göğüs geren