Terry Pratchett'ın kalemini çok seviyorum. Yarattığı fantastik evren o kadar muzip ki. Yaptığı göndermeler, fantastik klişelerle dalga geçmeler... İngiliz mizahının tipik bir örneği. Hikaye de çok güzel. Gelgelelim Terry Pratchett abimizin kitaplarında söyle bir sorun var: Finaller. Serinin ilk dört kitabında da bunu görmüştüm. Finale yaklaşırken o ana kadar kendini ciddiye almayan hikaye birden, hızlıca, ani bir dönüşle kendini öyle bir ciddiye almaya başlıyor ki... Ve bunu hardcore şekilde yapıyor. Soyut kavramları çok sık kullanıyor. Bu da tam olarak ne olduğunu anlamanızı güçleştiriyor. O sahneler geldiğinde (ilk dört kitaptan alışık olduğum için), Yüzüklerin Efendisi filminde Kral Theoden'in şu sözlerini söylemeden edemiyorum: "İşte başlıyor!"
