Allah'ım şükürler olsun bitti diyerek sonlandırdığım bir kitap oldu.
Yahu bildiğimiz Türk masalları malum. Keloğlanlar, devler, kocakarılar falan tamam. Ama neymiş bu Türk masalları yahu. İlerde çoluğa çocuğa okunabilecek bir kitap mı diye baktım ama yok, mümkünse ilerde çocuk Türk masallarından olabildiğince uzak tutulmalı. İçinde vahşet, ensest, yalan dolan, sahtekarlık ne ararsan var. İşin kötüsü şu ki ana karakterler türlü düzenbazlıklar yaparak kazanıyor işin sonunda. Yani öyle yalan söyleyen cezasını bulur temalı değil de gtü kurtarmak için her pştluk serbest gibi mesajları var masalların. (Böyle kitaba böyle inceleme olur ancak ne yapayım) Bu masallarla büyütülen ülkeden de böyle toplum oluşur dedirtti neredeyse.
Bir de öyle bir tekrara düşme var ki sıkıntıdan patladım okurken. "Al bu kılları başın sıkışırsa yak" "Git o dev anasının memesinden süt em ki seni yemesin" falan gibi abuk subuk çareler masalların neredeyse yüzde 90ında geçiyor. Tamam masaldan mantık beklemiyorum, fantastik durumlar illa ki olacak ama bu kadar da alakasız olayları çocuklar bile dinlemez. Yaratıcılık sıfır. Masal dediğin keşke benim de başıma gelse diye hayal kurdurup hayal dünyasını genişletmeli. Kısacası biz bildiğimiz klasik masallardan devam.
Turgay Çumak kaleminden 
Efendisizler Korosu kitabının yorumu ile geldim
Mart ayına polisiye ile devam etmemek olmazdı. Kendisini 2019 yılında Şeytan, Azrail ve Gardiyan adlı romanıyla tanıdığım, polisiye türünü yerli yazarlar arasında severek okuduğum bir yazardır.
𖨆Okyanusların altına gömülmüş milyarlarca hayat. Yedi kıta.
