Son anlarında derin acılar içerisinde bağıra bağıra ve delirmiş vaziyette ölüp giden Lenin’in düzinelerle heykeli yapılacak, bu heykeller SSCB başta olmak üzere Kızıl diktatörlükle idare edilen ülkelerde pek çok şehrin en merkezi yerlerine “zulmün taşlaşmış ve tunçlaşmış sembolü olarak” dikilecekti. Ta ki, 1990 yılına kadar.
Sabahleyin yatağından kalkmadan, Çiklin'in yanında getirdiği küçük kızı geleceğin bir elementi gibi selamladı, sonra yeniden uyuklamaya başladı.
Kız dikkatle kerevete oturdu, duvarda yazılı sloganlar arasındaki SSCB haritasına göz gezdirdi ve Çiklin'e meridyen çizgilerini sordu:
"Amca bu ne böyle, burjuvalara karşı tahta perdeler mi?"
"Tahta perde kızım, üstünden bize atlamasınlar diye."
Kıza devrimci düşünce aşılamaya çalışan Çiklin böyle yanıt vermişti.
"Ama annem bu perdeyi aşmadı, ama yine de öldü!"
"Ne yapacaksın? Bugünlerde burjuva kadınları hep ölüyorlar."
Kendisini her türlü totalitarizme karşı bir demokratik sosyalist olarak tanımlayan Orwell bu romanında SSCB'nin kuruluşundan itibaren meydana gelen önemli olayları kara mizah yoluyla ve mecazi bir dille anlatır.
