Vaktiyle bir adam tanımıştım
Çok yakışıklı bir adamdı, sonra öldü
Bense hayata karıştım
Fakat unutamadık birbirimizi bir türlü
Yıllarımız beraber geçti vurgunduk birbirimize
Vaktiyle bir adam tanımıştım
Hayata küsmüştü
Ben ölümle barıştım
Mezarlarımız yan yana düştü..
Bu dünya için anlatmaya değer mi?
Nefretim eylemsiz kalışımın izahı gibi
Aklım almıyorsa kalbim anlıyordur
Nitekim Orhan Veli'nin öldüğünde cebindeki şiir
youtu.be/NcHDWo960hY?si=...
“En sevdiğim yazarlar içinde kendi dünyama bulabildiğim başından benimki gibi olaylar geçen insanların hikayelerini anlatanlar kuşkusuz bir cennet olmasa bile bütününde tarifsiz mutlulukların kaynağı olan kendi ev yaşantıma benzeyen hikayeler daha çok ilgimi çekiyor.”
"Evet, insanlarla konuşmak uykumu getiriyor. Zaten, başkalarıyla temas etmek zorunda olduğumu düşünmek bile midemi bulandırıyor. Bir dostum alt tarafı beni akşam yemeğine davet etmeyegörsün; tarifi güç bunalımlara giriyorum derhal.."
“beni sevmedi, beni seviyormuş gibi yaptı. bu mühim, bu tuhaf, bu kabullenilemez ve katlanılamaz. bunun ağrısı dinmez, bunun kırgınlığı unutulmaz. sevilmiyor olmanın çaresizliğinden sağ çıkar da herkes, sevildim sanmanın düşüşünden kurtulamaz.”
üzerime giydiğim hiçbir kıyafet veya edindiğim hiçbir kimlik beni mutlu etmedi. tren istasyonlarından karayollarına, havayollarından iskelelere gittiğim her güzergahta kendimi eskittim.