Keşke tek susan dilim olsaydı. Beynimin içindeki sesleri susturamıyorum. Yenilgi yenilgi üstüne doğrulmuyor belim. Bunca yük onca düşünce. Ben en meşhuruyum kaybedenlerin. En fiyakalısı benimdir sızısı dinmeyenlerin. Gecenin zifirisinde herkesin uyuduğu o kuytu saatlerde derin melodisini dinliyorum sessizliğin. Acı bi yankı var içimde, bu vakitlerin seremonisidir bu bende. Gidemiyorum gidememekler birikiyor içimde. En güzel gidemeyeni de benim, gidemeyenlerin şehrinde. Boğuşuyorum kendimle, kendime geçmiyor lafım kâr etmiyor haykırışlarım. Bir gülüşü unutmamakla her gece kavga ediyorum. Kayboluyorum zihnimin ışıksız sokaklarında ve yollarım hep yokuş, çık çık bulamıyorum düzlüğü. Öyle nasipsiziyim ki her şeyin, parasını versem bile çalamıyorum düdüğü.