Bir de şu sahne geliyor insanın gözünün önüne: Turin’deki otelinden çıkan Nietzsche. Bir arabacının atını kırbaçladığını gören Nietzsche atın yanına gidiyor, kollarını hayvanın boynuna doluyor ve gözyaşlarına boğuluyor. Bu 1889’da oldu; o sırada Nietzsche de insanların dünyasından elini eteğini çekmişti. Başka bir deyişle, tam akıl hastalığının patlak verdiği sıralar. Ama tam da bu nedenle, yaptığı harekette derin anlamlar buluyorum ben; Nietzsche attan Descartes adına özür diliyordu. Deliliği at için gözyaşlarına boğulduğu an başladı. İşte benim sevdiğim Nietzsche bu.
Oysa Şimdi, bu denli boş zamanım olduğu şu sıralar kendimi bir dönemde başlattığım çalışmalarıma verebilmeliyim!
Sayfa 5 - Kitaptan Cümle Derleme Çalışması: Kemal KABCIK
Şu sıralar tuttuğum her rengi ister istemez karanlığa bulaştırıyorum...
